Kenia 3e week va dinsdag

Kenia dinsdag 21 maart

Happy birthday Micha!

Vanochtend een binnendoor route, Matilda had haast omdat ze 8 uur de Office moet openen. Er zat een opa met een heel mooi babytje die José mocht vasthouden, en toen haalde ze er nog een, het bleek een tweeling. Een jongetje en een meisje, zo mooi! Loop maar door Matilda, we vragen de weg wel. Matilda twijfelde maar wij overtuigden haar want we waren nog niet uitgekeken.
Het is therapieochtend op de Office, kinderen met waterhoofd, open ruggetje, spasmen en allemaal veel te klein voor hun leeftijd. De ruimte is gevuld met moeders en hun kind, liefdevol gaan ze met hun kind om, zoals de moeder van Sammy, steeds weet ze hem weer aan het lachen te krijgen. Kinderen worden als aapjes opgepakt, hups aan één arm. De moeder masseert zelf haar kind en daarna gaat de fysiotherapeut aan de slag. Wij mogen helpen met masseren, de moeder geef me instructie om zijn knie naar beneden te duwen en zijn been te strekken. Ik gaf al best veel druk maar geen beweging, het lukte niet en heb het uiteindelijk opgegeven. Lastig is dat veel mensen waarmee je in gesprek komt uiteindelijk geld vragen om voor zichzelf een small business te starten.
Sammy Haluwa, een lieve boy krijgt massage van de fysiotherapeut. Dit ziet er afschuwelijk uit armen en benen worden alle kanten uitgedraaid, knieën recht geduwd, hoofd rondgedraaid, armen met ellebogen tegen elkaar op de rug geduwd etc. Het was pijnlijk maar volgens de uitleg noodzakelijk zodat het kind minder spastisch zou zijn. Uiteindelijk kreeg hij beenspalkjes om en werd met doeken rechtop tegen een plank gebonden en maar krijsen. Zo zielig. De lieve moeder van Sammy vertelt dat ze zijn slapen masseert waardoor ze contact met hem krijgt. Uiteindelijk ligt er een uitgeputte Sammy in mijn armen. Matilda wees mij erop dat: they need more opportunity then sympathy! Uiteindelijk hebben de kinderen baat bij deze therapie. Ik had er behoorlijk moeite mee.De therapiegroep Is ook een sociaal gebeuren, er wordt veel gepraat, gediscussieerd, gelachen en de vooruitgang van een kind bewonderd.
De moeders zijn blij met de gedoneerde tandenborstels, tandpasta en multivitamine.
Lunch wordt bezorgd, een groot bord pilau, flink kauwen op al die bot stukken met veel vet en een flintertje vlees, weigeren is onbeleefd. 's Middags gaan we met z'n vijven oefenen om sleutelhangers van paracordkoordjes te maken zodat wij de ouders kunnen instrueren. De dames instrueren is al een hele klus, behalve Matilda, die had het zo door. Om vier uur ben ik het zat, heb behoefte aan water maar er is geen winkeltje in de buurt van de office, wij besluiten eerder naar huis te gaan en wat uit te rusten. 's Avonds bij Matilda Ugali en spinazie eten! Ze vertelt over de therapie , de regels, de verplichte groepmeeting en de eigen bijdrage voor de therapie. Vanuit WhyNot wordt advies gegeven als een kind niet vooruit gaat of er slecht uit ziet en 1x per maand een oudergesprek en wordt er samen met de fysiotherapeut een voortgangsverslag gemaakt.

Kenia woensdag 22 maart
Flinke regen vanochtend. Ga je buiten eten zegt José terwijl ik met de ontbijtspullen loop. Ja, zeg ik. Het regent! O das waar, dan maar op ons balkon. Tijdens het ontbijt zag ik opeens een aap, even later nog een keer, gelukkig maar want ik begon aan mezelf te twijfelen. Volgens Anna, very common here en moeten we opletten met de ontbijtboel. Wanneer we willen vertrekken giet het. Even wachten dat doen de Kenianen ook, maar Anna belde al waar we bleven. We stappen met onze paraplu en op teenslippers de poort uit, overal modder en dirt. Erg rustig alleen wat vrouwen onderweg, mannen staan te schuilen. We zien een bekende motorrijder, nee met dit weer niet op de motorbike, we moeten naar Bamburi kan dat ook met een tuktuk? Ja tuurlijk, zo geregeld. De chauffeur doet de zeiltjes aan de zijkant naar beneden en we rijden via een modderige binnendoor route met grote plassen. Waar moeten jullie zijn? At the big mangotree. Oké, I know, helaas was dat niet de mangotree die wij bedoelden. But he knows another one. Ja ja en wij alle mangotrees af, nee even Anna bellen. Anna sluit met de chauffeur kort bij welke mangotree we moeten zijn. We dachten met Anna een school te bezoeken in Bamburi, maar we stapten alweer een Matatu in. Where do we go? To town. O nee, to town, wij beginnen langzamerhand door te krijgen dat ze met town Mombassa bedoelen. Toch niet weer naar die drukke stad? Ja hoor, we bereiken de grootste markt van de omgeving, Mombasa market. Daar stappen we over en lopen in een buitenwijk naar Ziwani school for the deaf. Via het schoolhoofd en dan langs de klassen van de WhyNot kinderen. We mogen niet te veel storen want ze zijn met examinations bezig, over 2 weken zijn de schoolvakanties. Lijkt me eigenlijk geen goed plan om dan te storen, maar ja. Mooi om te zien hoe ze communiceren in gebarentaal. We ontmoeten de kinderen, spreken de leerkracht die gebarentaal onderwijst en een leerkracht die daar zelf student is geweest. Terug door een wijk waar ze ijzer recyclen, op de schroothoop zien we niet alleen ijzer maar ook printplaten. Handkarren vol met bananen lopen gewoon door het drukke verkeer. Even wat vitamines aanvullen, met een banaantje stappen we weer in een Matatu. Naar het centrum van Mombasa, om nog wat kralen te halen, dat worden dure kralen zeg.
Wij hebben voor het eerst onze lesso's, een soort wikkelrok aan. Maar waarom die bij de Keniaanse vrouwen wel blijft zitten is mij een raadsel??? De hele dag staan hijsen en opnieuw wikkelen, de rok plakt aan je benen en je kunt geen grote stappen zetten. Later blijkt dat je er een jurk of broek onder draagt! Bedelaars vragen je om geld. Anna had nog meer inkopen te doen en wij sjokte al strubbelend met onze lesso achter haar aan. Chicken Biriani, kip in heerlijk gekruide saus geproefd en Anna gaat beladen met zware tassen, oa gevuld met vuilniszakken, terug naar Bamburi en wij verkennen Mombasa nog even. Even een katoenen hemdje kopen, heb er maar 1 bij me. Één keer vragen wat je zoekt en iedereen gaat zoeken en zegt: come, I know en uiteindelijk: just a minute en overal komen ze met vreselijke dingen aan. We hadden er genoeg van, kom snel de grote weg over gaan we daar nog even kijken. Ongelooflijk na een poosje kwamen ze met z'n drieën aanhollen, this one? No it is nylon! Just wait here, een vrouw bleef bij ons staan en de knullen holde weg. Daar hadden we geen zin in, kom laten we in een Matatu springen. Bij Shanzu lopen we richting Kejan langs de marktkramen, mango en tomaat en komen langs een man die zelf trommeltjes maakt van koeienhuid. Zo vriendelijk als ze hier zijn, speelt hij op ons verzoek en zingt er bij. José wil voor Jan een trommeltje kopen en we gaan mee naar zijn shop, which is near. Opeens loopt een crazy woman op José af, omhelst haar en gaat met haar dansen. Dan kom ik aan de beurt en vervolgens giet ze een fles water over zichzelf! Tja wat zullen we daar van denken? Even kijken hoe ze hair extensions inzetten. Super kort haar wordt in no time omgetoverd tot een bos vlechten. We lopen langs een vuilnisbelt, ja we wonen op een vuilnisbelt, maar het kan nog erger en ook hier scharrelen mensen tussen het vuil. 's Avonds stuiterballonnen opgeblazen en naar de kindjes van de overkant gebracht. Probleem wanneer je ballonnen of snoep uitdeel is dat er binnen no time een hele troep kinderen voor je staat. Harriët vertelt dat wanneer het regent de apen weten dat er fruit is en dan komen ze. Ze is een keer wakker geworden met haar balkondeuren open en er zat een hele familie apen op een rijtje naar haar zitten kijken. Grandfather, grandmother, father, mother, children, even very little one. Al in one line staring at her!

Kenia donderdag 23 maart
Alweer teveel betaald voor de scooter, denk niet dat we het nog gaan leren en ach het was nog vroeg. Lekker mensen kijken bij de court. Anna is niet te vroeg dus we zitten weer vrij ver achteraan op een soort kerkbanken. We verstaan het niet, de rechter spreekt Engels, maar erg snel en soms wordt dit vertaald in Swahili. De zoemende ventilatoren maken lawaai en zo ook de in- en uitlopende mensen. Heel naar is het feit dat de verkrachter achter de moeder zit. Eindelijk komt de zaak voor, moeder Mariam moet ook naar voren en staat achter de verkrachter. Wel zeker 20 minuten is de rechter bezig en uiteindelijk wordt de man veroordeeld met 15 jaar gevangenisstraf! Voor me zit moeder Mariam, blij met de uitslag en naast me zit de vrouw van de veroordeelde hevig te huilen. Zoveel emoties. Voor Mariam is er eindelijk gerechtigheid voor hetgeen die man haar dochter heeft aangedaan. Deze uitspraak heeft bijna vier jaar in beslag genomen. Drie verschillende rechters die elkaar opvolgde, en de dokter die haar dochter heeft onderzocht wilde niet getuigen. Via een rechterlijk bevel werd deze getuigenis afgenomen. Ook de dochter wilde eerst niet getuigen omdat de man haar had gedreigd wanneer ze dat zou doen hij haar vaker zou verkrachten. Kortom een hoop ellende.
Terug naar Kejan en spreken om 2 uur af bij de grote mangotree. Alweer een mangotree, oké we know. Alicia van Kejan brengt ons met zijn motor, diepe grote plassen! je denkt hier kom je niet door heen. Helemaal afremmen en aan het randje er heel rustig door heen rijden. Ali zij dat hij er voor zou zorgen dat het goed zou gaan. O wat geloven die mensen in zichzelf, daar kan ik veel van leren. Eenmaal ging het bijna mis, wij gillen. Tijdens onze wandeling op de terugweg was er iemand die ons eraan herinnerde! I remember you this morning you where afraid on the motorbike.
' s Middags naar een meeting, een groep ouders van WhyNot kinderen die wekelijks bij elkaar komen en elkaar supporten. Ergens voor een huis, zitten we op plastic stoeltjes, kratjes en krukjes. Ze heten ons welkom en stellen zich voor. Van de regering en van WhyNot hebben zij een startkapitaal ontvangen en proberen hiermee small business op te zetten. Ze koken food, lesso's en verkopen dat, verhuren borden en bestek bij feesten. Gezamenlijk sparen ze geld en iedere week gaat er een bedrag naar één van de leden zodat ze hun business kunnen opstarten. Sara van de government was er ook om een report te maken, er was duidelijk vooruitgang geboekt. We werden uitgenodigd op hun feestmaal ter ere van hun vijfjarig bestaan. Op een binnenplaatsje, onder de was, een overvol soepbord met pilau. Direct Anna ingeschakeld dat ik niet zoveel kan eten. Ik mag de helft afstaan, hoe heb je dat voor elkaar fluisterde José! Met scharrelende katten en mussen boven je hoofd zitten de dames op een rijtje van hun eten te genieten. Wij willen naar huis lopen, Anna kijkt bedenkelijk. You know the way? No, but we will ask. She doesn't like it, so mama Fatuma walks with us. Mama Fatuma had er flink de pas in en wij wilde rondkijken, mensen groeten en foto's maken.
We zien de zus van Mathilda, Rosalie achter een houten kraampje langs de weg, ze verkoopt een soort spinazie. Goodbye mama Fatuma, we know the way now. We vervolgen onze weg, hout en heel veel golfplaten of is het asbest? Van alles wordt gebruikt om huisjes en kraampjes te bouwen. Langs de weg zien we weer hoe handig en snel een vrouw wordt ingevlochten in een mooi patroon. Veel gegroet, een man vraagt waar we wonen en of we om de corner boodschappen doen. Dat doen we alle dagen. Blijkt zijn shop en zijn vrouw te zijn. Maar hij heeft nog ergens een anders een shop en zoekt nog een vrouw. Time to go! Bij de openluchtkerk aan de overkant van Kejan kijken en luisteren we naar het zingen en klappen. En worden we we uitgenodigd om mee te doen. Stoelen worden stoelen aangesleept en voor we het weten zitten we vooraan en volgt er een langdurende. betoog of is het een gebed? Een jonge vrouw met een kindje op haar rug gebonden. Het kindje haalt steeds haar hoofdsjaal los, dan valt haar lesso af, maar ze laat zich nergens door afleiden en praat vurig met veel gebaren en beweging verder. Af en toe gelach en een " amen". Voor ons liggen twee katten te doezelen, een kip pikt in de kat ze kijkt sloom achterom dan hupt de kip over de kat verder.
' s Avonds komt Matilda, zij heeft geen goed nieuws. Een jongetje welke we vorige week in Mtwapa school hebben bezocht is overleden. Hij is gevallen en naar het ziekenhuis gebracht en voordat hij het ziekenhuis bereikte is hij overleden. Mathilda was duidelijk erg aangedaan. Omdat ze zo zijn strubbelingen en vooruitgang op de voet gevolgd heeft. Ze gelooft in god en weet dat god met iedereen een plan heeft. Maar sometimes heeft haar hoofd veel vraagtekens. Ze zit er echt mee.

Kenia vrijdag 24 maart
At 7:40 we take the short road to the Office. Gordijnen openen, glazen lamellen open, pff beetje frisse lucht. Gordijnen oprollen en tussen de lamellen proppen. Matilda haalt het plastic afval van het erf, zij is waarschijnlijk de enige vrouw in deze buurt die dat doet. Rondom haar huis is het ook schoon. Een klein meisje zit heerlijk voor de Office te spelen met water in een blauw plastic teiltje. Voor ons is er niet veel te doen, we zetten de foto's op een stick, een heel gedoe. Catherine is naar Mombasa om printerinkt te halen, ik moet er niet aan denken om alleen daarvoor helemaal naar de stad te gaan. We lopen naar een school in de buurt, er is sportdag. In die snikhitte wordt er hardgelopen. We melden ons bij de headteacher en we mogen rondkijken onder begeleiding van een student.
Catherine heeft geen originele inkt kunnen kopen en heeft een vervangend iets. Ze denkt dat wij er verstand van hebben, maar ik zeg nee mijn man doet dat altijd. Can you just watsapp him and ask, het is me er een. Nou dat werd dus niks, ik zei kun je niet via internet kopen, maar volgens haar bestond dat niet in Kenia. De enige optie is Nairobi. Wij gaan van de week wel in de mall kijken. Matilda zegt, laat hem rusten misschien doet ie het maandag en Catherine zet de inktdoos op zijn kop zodat de inkt misschien in de slangetjes loopt. Ik ben bang dat we maandag niet kunnen printen. We gaan te voet op bezoek bij een WhyNot meisje. Brandende zon, maar wij willen lopen. Een meer landelijker wijk, minder bewoners dus ook schoner. Volgens Matilda did they grab the land. En we zagen inderdaad een aantal keer dat een huisje vernield was door een bulldozer, de manier van de grondeigenaar om de mensen weg te jagen. We komen bij de familie, drie kleine kinderen onder een marktkraampje waar ze wat groenten verkopen. De moeder met haar jongste zoon op schoot terwijl er in die leeftijd ook een kleinkind rondloopt. Twee zussen zitten in een deuropening. De huizen zijn als vakbouwwerk huizen in het openluchtmuseum, de binnenkant is donker., veel plastic, serviesgoed, afwasteiltjes, emmers en stoelen. Stoelen worden aangesleept, de moeder roept het meisje welke geestelijk gehandicapt is. Sponsorouders hebben geld gestuurd en Matilda heeft daar cadeaus voor gekocht. Een jurk, ondergoed , broekjes, blokken en een popje. Ze is er heel blij mee. Na een fotosessie stappen we weer op, te voet weer door de wijk. Worden weer aangesproken door een vriendelijk persoon die geld wilt. Zo lastig, alle mensen zijn vriendelijk maar we kunnen niet iedereen geld geven. Wij gaan naar de tailor in Mtwapa terwijl Matilda en Catherine
naar de ouders van het overleden jongetje gaan. 'S Avonds haalt Ali ons op, prachtig gekleed in wit. We gaan naar zijn gospelchurch, wat tot de volgende morgen 6 uur door gaat. Op de motorbike door het donker komen we in Majaoni bij de evangelisten church New Life. Een groot gebouw, badend in helder licht met een rood bekleed podium en plastic stoelen in theater opstelling waar duizenden mensen in kunnen. Uiteraard wordt je gescand en welkom gehete en na vanavond is je leven niet meer als daarvoor! Links voor ons, rijen met kinderen die in de stoel liggen te slapen. Moeders met kleine kinderen maken een slaapplaats op de grond en dekken de kinderen toe die wonderwel door al die herrie heen slapen. Een groep die aan het inklappen is, veel bewakers en plaatsaanwijzers. Een koor, in zwart wit gekleed, de bandleden in wit gekleed nemen plaats en uiteindelijk komt er een priester in een wit gewaad. De priester pakt een microfoon en vanaf dan hoor ik alleen maar geschreeuw en veel repeterende kreten. Er wordt naar ons gezwaaid en blijkbaar vertelt hij dat hij voor ons in het Engels gaat preken. Dit wordt door iemand anders weer in Swahili vertaald. Hij moest eens weten, geen woord verstond ik ervan. Handen worden geschud, mensen staan en bewegen mee op de muziek, er komt een priesteres. Ali zegt, zal ik jullie na het gebed terug brengen? Ja, is okay! Ongeveer een uurtje later! is het gebed afgelopen. Opeens wordt een vrouw door drie andere vrouwen op de grond geduwd en haar benen worden met een doek vastgebonden. De vrouw komt met grote ogen agressief overeind en wordt weer op de grond geduwd. Iedereen bidt rustig verder.
Wat is dit? Overal lopen mensen biddend, gebarend, zingend in een rij heen en weer, volgens Ali om dichter bij god te komen. Opeens gooit een vrouw zich achterover van de stoel. Weer hetzelfde tafereel, op de grond gedrukt, voor het altaar, benen weer vastgebonden. De vrouwen rollen naar elkaar toe en worden uit elkaar gehaald. Doodeng, ze zijn in een soort trance. Eindelijk het gebed is klaar en we kunnen gaan, door het stille donker komen we rond 12 uur op Kejan aan en breekt de gaskabel! Jammer voor Ali want hij kan niet terug.

Kenia zaterdag 25 maart en zondag 26 maart

ZON ZEE STRAND
LUIEREN LEZEN SNORKELEN