Kenia week 4

Kenia 4e week waarbenjijnu

Maandag 27 maart
Op de Office, mail checken, meeting en Catherine gaat op pad voor een handtekening van een arts zodat ze hun report op tijd kunnen inleveren. Via Skype was er afgelopen zaterdag een meeting tussen het Keniaanse en Nederlandse bestuur. De vader van het overleden jongetje, Rafaël, denkt nog na over een te volgen post mortum onderzoek willen. Catherine heeft hem geadviseerd zijn kerk te raadplegen, er komt veel bij kijken, zoals een advocaat en kost ook veel geld. 's Middags hebben we met enkele ouders van de sponsorkinderen sleutelhangers geknoopt. Bedreven en enthousiaste ouders waarbij niet veel uitleg nodig is, alleen wat sturing. Tot tien voor zes zij we bezig, er wordt goed geproduceerd. Matilda is nog het meest enthousiast, met veel concentratie maakt ze de dragonfly's! 's Avonds na het avondeten met Matilda en de jongens verder aan de slag gegaan, Stephen bleek net als zijn moeder een natuurtalent.
NOG 1 NACHTJE SLAPEN............

Dinsdag 28 maart
Hiep hiep hoera, José 59 jaar!!!
Niet eens een eitje bij het ontbijt, wel een slinger van geknoopte sleutelhangers, ballonnen en een happy birthday kaarsje. Opeens stortregen, we pakken de ontbijtboel op om droog te zitten. We vertrekken op onze slippertjes met paraplu en waden bij de poort door een hele diepe plas. De weg naar de Office is glibberig en op natte teenslippers door de modder loopt niet makkelijk. Spijkerbroek van achteren helemaal bespat met modder, onze voeten en slippers pikzwart. Je gelooft het niet, maar bij Matilda geen spatje te bekennen. Ze komt met een emmer water en instructies om ons schoon te maken voordat we de Office betreden. Een pastoor komt een NAW-lijst halen van alle WhyNot kinderen om een of andere subsidie aan te vragen. Matilda is lange tijd bezig om de lijst met de hand samen te stellen, ik weet niet of het komt omdat de printer niet werkt, of omdat ze de NAW gegevens niet in de computer hebben staan. Ondertussen druppelen de ouders met kinderen voor de therapie binnen, ze komen te voet met paraplu of met kind op de rug achterop een motor. Handig trekken ze de slippers buiten uit, parapluutje dicht, slippers oppakken en niets is vuil! Een meisje met een groot waterhoofd, een naar gezicht maar gelukkig met een lieve moeder. De fysiotherapeut komt uiteindelijk ook. Het jongetje wat steeds lachte, waarvan we niet weten of dit van pijn of blijdschap komt, is oprecht blij de fysiotherapeut te zien. Na veel app contact met Wendy, zelfs om 3 uur in de nacht!, weten we dat er nog wat materiaal in Mombasa gekocht moet worden. We besluiten naar Mombasa af te reizen, het is elf uur en om twee uur moeten we Kejan zijn ivm een travelagent, dat wordt krap aan. Opgeschreven waar we moeten zijn en ja we staan weer in Mombasa. Badstof halen aan de ene kant van de grote weg, oversteken, de straat van de cocosnoten in en dan gaan we twijfelen. Even vragen, altijd aan een vrouw, niet aan een man want die laten je eerst tien andere winkels zien waar zij provisie krijgen. Na een verse mangojuice, hup de Matatu weer in. We redden het net, motortaxi en drie minuten voor twee staan we op Kejan. Ik open mijn app, en O jee de travelagent komt pas om vier uur! Hadden we dat maar geweten. Nou dan direct door naar de tailor in Mtwapa, riskant qua tijd maar dan moet hij maar even wachten. Een jongen uit de straat rijdt voorbij en vraagt of hij ons weg kan brengen, tja goed plan (eigenlijk niet verantwoord maar dat is de rest van het vervoer ook niet). We vragen of hij ons naar de tailor kan brengen en wil wachten om vervolgens via de supermarkt, om inkopen te doen voor het partijtje vanavond, terug te rijden. Zo gezegd zo gedaan, precies op tijd terug voor de travelagent die zelf pas een half uur later verschijnt. De gasten verschijnen, Matilda en Anna. Daarna Elisabeth en later Stephen, Daniël en weer een ander neefje, Hilary. Alicia heeft heerlijk eten gekookt, pilau, salade en zoete sinaasappelpartjes met banaantjes. Dan komt Harriët met een "happy birthday taart" taart, kaarsje worden aangestoken, er wordt gezongen en door José de kaarsjes uitgeblazen. En natuurlijk iedereen met José op de foto. Matilda wil wel eens wijn proberen, ze vindt het niet lekker. Elisabeth probeert het ook maar gooit er cola bij! De jongens mogen in het bijzijn van de moeder geen alcohol! Matilda vermoed wel dat ze elders wel eens iets drinken, dat klopt, ze drinken iets wat een pilsje wordt genoemd, het is appelcider! Ook nog met Harriët in de auto naar Nyali om heel veel geld te pinnen voor de safaritocht. Je moet een ervaren chauffeur zijn om de auto vlak langs kraampjes en muren te manoeuvreren om door de grote regenplassen te komen. Moe en voldaan gaan slapen.

Woensdag 29 maart
Half vijf in de ochtend op want om half zes vertrekken we. Maar helaas de vrouw des huizes verslaapt zich en laat een half uurtje op zich wachten. Twee a drie uur rijden was verteld, dat zijn er dus vier. Niet gewoon rijden, nee file, heel heel veel dieselvrachtwagens op een enkelbaans weg waarop continu ingehaald wordt. Rijd je tegen een heuvel, hup naar rechts, over de heuvel komt een grote vrachtwagen tegemoet, niet remmen, geen extra gas, nee, net er voorlangs invoegen. En dat continu. Na een dik uur zijn we pas Mombasa door, de slechte wegen rond het vliegveld en als je denkt, eindelijk, de highway, die is nog lang niet klaar! Grote delen zandweg met diepe diepe kuilen. Ik vertrok al niet echt fit maar ben nu echt wagenziek. Eenmaal een plasstop op een vies hurktoilet en helaas een toeristische stop bij een verkooppunt met Afrikaanse dingen tegen giga hoge prijzen. Wanneer je maar ergens naar kijkt of wijst, laten ze je niet meer los! Ze blijven " special for you" , "good prices" geven, schrijven een giga bedrag, streep erdoor, forget this, give me your best price, en zo gaat dat maar door. Lekker snuffelen zit er niet in. Harriët zegt, just give him your price. Eindeloos bezig, van 55 naar 10, van 45 naar 15, de man blijft me achtervolgen met zielige verhalen en naar oud zweet stinkende kleren. Wanner ik de bus in vlucht probeert hij het nog steeds. No, I'm finished, ik bedoelde te zeggen ik ben er klaar mee. Daar kwam hij weer aanhollen, for 20 you may take them, volgens Harriët a good price. Nou oké dan maar om van het gezeur af te zijn. Verder naar Tsavo East, bij de entree van het park komt er een sterk ruikend mannetje de auto in met een heel verhaal over sunburn, monkeys take away etc. Zojuist heel veel voor de safari betaald, moeten we weer 15 dokken voor een afzichtelijke safarihoed. Volgens Harriët nodig, ik volg al snel ben die ellende helemaal zat maar José blijft stug volhouden dat ze niet meer dan tien geeft. Uiteindelijk zegt Harriët dat ze het verschil betaalt en rijden wij onze eerste safaritocht richting het hotel. De gids ziet een vogel, maar wij spotten onder de boom een bijzonder mooi reptiel. Voy Safari Lodge hotel is nostalgisch, verouderd, met een mooi uitzicht en onder aan de heuvel waartegen het hotel ligt is een drinkplaats voor de dieren. Via een tunnel kom je oog in oog met de dieren op de drinkplaats te staan. De avondsafari start rond vier uur en wordt een ware Dakar rally. Via walky talky houden de guides contact en er is een katachtige gesignaleerd, we have to hurry. Alles klotste door de bus, werkelijk een zandrally en niet eventjes nee, gedurende lange tijd en in hoge snelheid. We komen op tijd en staan samen, met nog veel meer safaribusjes, oog in oog met een ... cheeta! Nou ja, we moesten wel even wachten, volgens Harriët zat hij in de linker boom en wij maar zoeken met verrekijkers, uiteindelijk kwam de cheeta voor ons achter de eerste struik
We genieten ons diner op het balkon met uitzicht over de verlichte drinkplaats voor de dieren, af en toe een olifant, een keer een familie olifanten en wat vogels. Wanneer we weer olifanten zien, gaan wij in het stikdonker op pad, af en toe een lampje het meeste op de tast. De tunnel is vies, het stinkt er, we staan voor een rood beklede trap, het voelt alsof er een zwaar vermolmde houten trap onder die vieze rode vloerbedekking zit, het wemelt van de insecten en kakkerlakken vlogen tegen ons aan. Gewoon doorlopen, rennend de trap af, helaas de olifanten zijn vertrokken!

Donderdag 30 maart
Na een korte nacht, geen gesnurk van de dames maar van de ventilator en geen raam open ivm de apen staan we om half zes op en bewonderen de zonsopgang en het prachtige uitzicht. Op safari met guide Pascal, het dak omhoog en turen, turen, turen. De gids heeft goede ogen en ziet een kudde olifanten onze kant op komen, en warempel, voor en achter de achter ons busje steken ze de weg over. Een moeder met een kleintje kijkt nog een keer boos om en blaast, beangstigend maar volgens Pascal gebeurt er niets wanneer je je maar rustig houdt. Vergezichten, vlakke vlaktes met op de achtergrond bergen, meer begroeting, typische Afrikaanse boompjes en mooie vuurrode grond. Eindelijk geluk, de buffalo kijkt ons recht aan. Impala's, gazelles, antilopen, zebra's, eekhoorn, notarisvogel die zo grappig lopen. We worden beloond met een zevental giraffen om ons heen. We verlaten het park en lunchen in Wild life. José probeert iets locals wat erg vies is. Harriët vraagt wat het is en moet lachen, het zijn intestinals! We reizen naar het huis van Harriët in Voy waar ze een hotel aan het bouwen is. Pal voor hun huis, aan de highway wordt een supergroot hotel gebouwd. Wat een verschil tussen arm en rijk zien wij. Harriët blijft in Voy en wij ondergaan een lange terugreis van vier uur, veel vrachtwagens, file door een aanrijding en oponthoud door de harde regen waardoor verkeer over één baan moet.

Vrijdag 31 maart
Het is Office-day, de dames schrijven verslagen, wij zijn druk met foto's van WhyNot kinderen op de laptop te zetten. Een wetenschapper, die samen met Matilda aan een project werkt, vertelt dat hij met kinderen met beperking werkt in de omgeving van Mombasa en zich vooral inzet voor de acceptatie bij de ouders. Daar wij erg moe zijn, wat volgens hen normaal is na een safari, gaan we vroeg terug. Aan de poort worden we in gesprek gehouden door een refugee from Oeganda, naam Steve, Oegandese naam Isaacs Ogunya Atetewe. Echt de meest vreselijke verhalen, hoe zijn ouders zijn omgebracht, zijn broertje is doorgehakt dat ze gloeiendhete olie in oren laten lopen etc. Hij is opgenomen door de kerkgemeenschap tegenover ons en he has to believe in god. Alle scarves en wonden moeten we zien en hij heeft alleen zijn zus nog, geen eten, geen geld, geen onderdak en kunnen ook niet terug because .... weer een naar verhaal, ik zak bijna door mijn benen en mijn maag is aan het draaien. Kom zegt José, we gaan nu naar binnen. Hij geeft ons zijn telefoonnummer want wil graag met ons praten. Hij heeft geen telefoon maar ze hebben een kaartje die ze soms in andermans telefoon gebruiken. We komen haast niet van hem af, hij vertelt dat ze overal worden weggejaagd en dat zijn tv was gestolen. Tv?? Met Larry en Daniel te voet door het dorp, leuk, langs de locals op zoek naar een Afrikaanse cd met het nummer "Hakima Matatu" een welkoms safari song. Ons eerste avondje uit, we gaan naar een club! Wanneer we op pad gaan blijken twee jongens niet gegeten te hebben, als moeders vinden wij dat niet goed dus hup naar huis en eten. In hun huis, een op een oude schuur lijkend gebouw, betonnen vloer groeten we weer veel mensen. Anisia is niet meer bang voor ons, ze is erg blij met haar witte pop en gaat hem halen.
Uiteindelijk op weg naar Mtwapa, de optredens starten pas om kwart voor één, naar wij moeten om zes uur op. Dansen op Afrikaanse muziek, rustige muziek met veel ritme. Wij besluiten niet op de voorstelling te wachten, in het donker met de Matatu terug, weer een nieuwe ervaring. Bij Shanzu zeg ik, we lopen gewoon terug, maar dat schijnt echt niet te kunnen! Daniël is weer druk in de weer. Ik vraag hem later wat hij aan het doen was, blijkt prijsonderhandeling te zijn. Tja, wij zeggen gewoon how much en betalen de prijs!

Zaterdag 1 april
6:15 wekker, jee eindelijk een keer geslapen. Hup eruit, douchen, eitje koken and we are walking to the Office. We komen rond acht aan en zit het er al vol met vader, moeders en enkele kinderen. Eénmaal per maand is het epileptic clinic, het wachten is op de dokter die met eigen motorbike aankomt. We zien al wat bekende mensen van de fysiotherapie. Een moeder met een ziek kindje is naar het hospitaal geweest maar weet niet welke medicijnen ze gekregen heeft. De dokter geeft wel de epilepsie medicatie mee. Oké, geen interactiecontrole hier.
De arts start de maandelijkse epilepsie ochtend met uitleg en aanwijzingen voor kinderen met epilepsie tot 6 jaar. Over veiligheid, beschermen tegen stoten en dat het vele kwijl met een doekje moet worden opgenomen omdat anders de borst nat wordt, afkoelt waardoor deze kinderen longontsteking krijgen. Iedere maand behandeld hij een leeftijdsgroep met bijbehorende specifieke kenmerken en aanwijzingen. Ook het belang van continue medicatie wordt benadrukt. Daarna is er tijd voor algemene vragen en dan start het spreekuur. Connie van de Office heeft steeds genoteerd wie zich melde en in die volgorde wordt men bij de arts geroepen. Connie typt direct een verslag in de computer en geeft soms aanvullend advies.
Bij een kindje waarbij het wat minder gaat adviseert de dokter een ander merk en vertelt ons dat een merk invloed kan hebben op de werkzaamheid. Voor ons bekende kost. Er zijn ook enige patiënten met psychiatrische problemen, de medicatie die de psychiater voorschrijft wordt door de arts voortgezet, hier sleutelt hij niet aan. De arts probeert uit te komen met de goedkopere medicijnen gezien de very low standaard of the people.Een oudere vrouw vertelt haar eigen pijnklachten en krijgt een receptje van de arts. Een receptje dwz scheur een blanco A-viertje in vieren, schrijf diclofenac, sterkte, aantal en paraaf, klaar hiermee kun je naar de apotheek! Nieuwe patiënten worden ingetaked, de arts legt ons uit wat er allemaal wordt genoteerd. Met veel betrokkenheid en liefde onderzoekt de arts een kindje.
Een moeder vertelt dat het geld wat ze haar kind meegeeft om te eten op school wordt afgepakt waardoor haar dochter driftaanvallen krijgt. De arts moet lachen om de medicatievraag van de moeder en adviseert hiervoor geen extra medicatie te geven gezien dit een normale reactie is. De moeder is zelf naar de headteacher geweest maar ze wordt niet serieus genomen omdat haar kind epilepsie heeft. Er wordt besloten vanuit WhyNot een commissie naar de school te sturen. Een andere moeder komt maar af en toe, wat betekent dat haar zoon met tussenpozen de epilepsie medicatie krijgt, dit lokt weer aanvallen uit. Afgesproken wordt dat de ouders samen een gesprek hebben met de arts. De arts zal de vader op zijn verantwoordeLijkheid wijzen en de noodzaak benadrukken. Deze keer geeft hij medicatie for free mee maar dat is iets wat ze maar eenmalig doen omdat er anders misbruik van gemaakt wordt. Ook Thomas, de broer van Matilda komt op het spreekuur. Hij is een psychiatrische patiënt met veel medicatie, 15 euro per maand dat is erg veel geld voor mensen zonder inkomen die afhankelijk zijn van hun familie. Voorzichtig vragen we of wij mogen betalen, dat wordt dankbaar aangenomen. Hij zal bidden en wij vertellen dat we morgen naar zijn kerk gaan. Hij is blij en vertelt dat hij in het koor zit en ons zal zien. Hoe verschrikkelijk, juist voor deze patiënten. Als eindelijk alle patiënten, rond de dertig, geweest zijn maakt de arts een berekening voor een kleine bijdrage vanuit WhyNot. Hij werkte in een groot hospital maar besloot zelf een kleine kliniek te openen om specialistischer te werken. Deze arts heeft in ieder geval een heel goed hart, hij wil de mensen in deze very low community blijven steunen daarom huurt hij op eigen kosten een vervangende arts in voor zijn eigen kliniek.
Op een slakkegangetje door de brandende zon onder veel gedjambo, kinderen vragen tegenwoordig om sweeties! 's Middags door het lokale winkelstraatje gezworven, een tweedehands lesso gekocht die nog gezoomd moet worden en we op onze way back kunnen ophalen. Uiteindelijk toch in een tuktuk gestapt, we moesten de snikhete weg langs de vuilnisbelt nog passeren. Locals vliegen de tuctuc uit om voor ons plaats te maken en degene die het bedrag is overeengekomen stapt achter het stuur, wij worden voor Khs200 naar het strand gebracht. De verkopers van Afrikaanse spullen laten je niet los, en stinken! Daarin zit de truc, je wilt zo snel mogelijk van ze af zijn dus koop je maar. Je hebt nog niet betaald of er staat weer een mannetje naast je te onderhandelen en zielige verhalen op te hangen want de aangrenzende vierkante meter is van hem. Van alles hetzelfde. Doodmoe wordt je er van. Snel op een ligbed bij Bamburi beach hotel neergestreken, daar mogen ze niet komen. Jammer dat we niet rustig op het strand kunnen liggen.
Net voor donker arriveren we op de bodobodo, ff onderhandelen, als je ze eenmaal teveel heb gegeven gaan ze niet terug dus op zoek naar een nieuwe motorbiker. Gevraagd of hij bij de plaatselijke Taylor stopt (daar zitten er heel veel van, hopelijk vinden we de juiste Taylor terug) zodat ik mijn lesso kan ophalen. Alicia heeft Keniaans eten bereid, bonenprutje, gesmoorde groenten en kipkluifje. Dan staan Daniël en Larry alweer voor onze neus. We besluiten wat rond te lopen. Het is donker en daar iedereen op straat leeft voor hun huisjes, shops of gewoon ergens op straat, dus veel gejambo. We halen de gebrande cd's met Afrikaanse muziek op en lopen langs het stalletje van Rosalie, even gedag zeggen. Rosalie is de zus van Matilda en de moeder van Lary, ze is lichamelijk gehandicapt. Dan besluiten de boys even langs hun huis te gaan, stoelen worden weer aangesleept, we ontmoeten de moeder van Daniël, Nickla. We zitten weer in het kamertje met een tv en een zwaar versleten oude bank, zonder kussens. Aan een touwtje wat lappen stof voor de openingen die als raam dienen. Bloedheet is het er, we glijden bijna van de stoel. Muren van steen, hier en daar aangesmeerd met cement. Boven de muren een stukje open. In de gang zit de moeder van Daniël te koken op giko wat brandt op houtskool. Op de versleten bank grootmoeder en veel kinderen, die ergens wel familie zijn. Anisia, drieeneenhalf jaar, laat ons haar nieuwe rugzak zien. Binnenkort mag ze voor het eerst naar Wij worden uitgenodigd te eten, O jee we hebben net gegeten maar we willen niet onbeleefd zijn. Heel ongemakkelijk, een bord vol Ugali with meatsteew and sukumawiki. Larry komt met een plastic bakje en kannetje water waarin we onze handen wassen en Danny zegt alleen maar we just eat with our hands. Twee kleine kinderen kregen een bordje eten, de oma een beetje Ugali en de zus zei dat ze niet lekker was. De boys aten ook niks, de hele dag volgens mij nog niet. Op gegeven moment aan Danny gevraagd of zijn moeder nog komt eten, maar zij was geloof ik naar de winkel. Oké proppen maar, het eten was lekker maar niet nadat je al gegeten hebt en er steeds meer mensen zitten die de hele dag geen eten ophebben en wij nu waarschijnlijk hun eten opeten.

Zondag 2 april
5 uur telefoon, het is Daniël maar ik kan niet opnemen, onze bundels zijn op! Oke, bed uit, douchen, aankleden en naar de gate. Die zit op slot en er zit geen mannetje naast, O jee wat nu. Laten we kijken of we er achter ergens uit kunnen. Het is uiteraard nog hartstikke donker, we zoeken maar opeens zien we de honden. Terug, we hebben geen rabies injectie! Opeens wordt José wakker, we hebben toch de sleutel van de poort, goedemorgen! Ja die hebben we. De boys staan al te wachten, we gaan in het stikdonker op pad. Lang leven de IPhone van mijn zus! Die zaklamp is al vaak van pas gekomen. In stevig tempo langs de mijnen, door de vlindervallei, door het bos. Heel af en toe kom je iemand tegen maar die zie je pas als hij voor je neus staat! We steken de grote weg over, langs Julz en staan weer op het strand! Het strand is dus maar een goed half uur lopen, normaal zijn we veel langer onderweg. Maar ja wij mogen deze route niet alleen afleggen! Het wordt al licht, mooi om te zien hoe het leven langs het strand ontwaakt. José probeert de krabben op het strand met haar camera te vangen, tot plots een rode lichtplek tussen de wolken. Foto's foto's maken! Echt de moeite waard. Terug gewandeld, voor de tweede keer douchen en over een half uur klaar staan voor de kerk. Elisabeth haalt ons op, we nemen de motorbike, lopen gaat sneller, maar ja. Een grote katholieke kerk, een bewaker maar we worden niet gecontroleerd. In de kerk wat muurschilderingen van Jezus en Maria een altaar, priesters en nonnen in blauw wit uniform die regelmatig voorbidden. Op de balustrade orgelmuziek en het koor waarin Thomas zingt. Dezelfde houten bankjes als in Nederland maar hier knielen we zonder een matje! Wijwater bakjes worden in de gangpaden gezet, waar iedereen naar toe loopt. De mensen zijn mooi gekleed, echt op zijn zondags. Tijdens liedjes wordt geklapt of met handen meebewogen. Het onze vader en weesgegroet herkennen we maar alles is in Swahili dus verder begrijpen we er niet veel van. Wel duurt ook hier de preek eindeloos. Een kaarsje opsteken kennen ze niet dat hebben we thuis gedaan. We lopen terug, veel mooi geklede mensen en heel veel was aan de lijnen.Matilda maakt Afrikaanse thee en binnen no time zitten we aan een early lunch, African tea with Bread, Rice with greengrams. Daniël en Larry begeleiden ons de rest van de dag daar komen we niet onderuit., ik heb me er bij neergelegd, vind het wel makkelijk zo. Wat drinken en onder de overkapping in de schaduw zitten en na enig moment, 3 slapende mensen! Nee das niet de bedoeling, kom op naar het strand. Weer langs het huis van Daniël en Larry de familie gedag zeggen. Na enig onderhandelen omdat het too hot was verder op de motorbike. Op het strand is veel lokale jeugd aan het voetballen, de kameel die er ligt, daar voetballen ze gewoon om heen. Enige opschudding wanneer een man een grote schildpad vond in zee. Wat ook opvalt is dat de pubers zo leuk met kleine kinderen omgaan.
Het is vloed, we kunnen zwemmen, veel zeewier en het water is bloedheet, niet echt verkoelend. We liggen te lezen tot José een aap opmerkt die bij de buurman een bakje pinda's aan het leegeten is. De buurman jaagt hem weg maar de brutale aap pakt het hele bakje mee en peuzelt alles op. We wandelen terug naar huis, het is bijna donker en de temperatuur is iets aangenamer en op zondag is het gezellig druk. Wel oppassen voor de "takkenvrouwtjes", jonge vrouwen en meisjes die met een hele bos takken op hun hoofd lopen waar je in het donker bijna tegenaan loopt. je er soms bijna tegenaan. Kamer opgeruimd en als avondmaaltijd een lekker yoghurtje.