De eerste dagen
Door: José en Irma
Blijf op de hoogte en volg José en Irma
13 Maart 2017 | Nederland, Nederland
Waar ben jij
Dinsdag 7 maart
Rond vier uur in de nacht komen we aan op het warme vliegveld Mombasa, een heel gedoe, we raken wat eurootjes kwijt aan de "behulpzame" Kenianen, de koffers moeten toch open maar door wat chocola af te geven konden we uiteindelijk door. De bank op het vliegveld was gesloten. Hoe komen we midden in de nacht aan Keniaanse shillingen? Davies de taxichauffeur reed ons naar een bank, een bewaakt terrein met veel militairen, maar het pinnen is gelukt! We verlaten de asfaltweg en rijden over zandweggetjes met diepe kuilen, armoedige hutjes, afval en geiten. Aangekomen bij Kejan villa gaan we door de zware poort het ommuurde en bewaakte terrein op en worden door Hariette welkom geheten.
Na enkele uurtjes slaap, zijn we snel verhuisd en voor we het door hadden zaten we op "de motortaxi". Een onvergetelijke ervaring, achter op een motor over krakkemikkige zandpaden vol kuilen, langs krotjes, loslopende geiten, huisvuil en prachtige Kenianen. Alsof we door het Openluchtmuseum reden. Bij de Office van Why Not worden we door Mathilda, Field manager, hartelijk ontvangen. Shocking wat we zagen. Ouders met zwaar gehandicapte kleine kinderen waren er voor de wekelijkse therapie. Een fysiotherapeut masseerde de kinderen en gaf de ouder instructie. Die massages waren pijnlijk en zagen er in onze ogen luguber uit. Wat ons verraste was de aanwezigheid van een hele lieve vader, hij was er omdat zijn vrouw dit niet aankon. Het was goed om de innige band tussen deze vader en zoon te zien. Daarna starte de meeting groep. Na een voorstelrondje bespraken zij met Catherine, projectmanager, zaken rondom aanvraag van een lening. We worden voorgesteld aan Anastasia, maatschappelijk werkster, die scholen en gezinnen bezoekt. Na een heerlijke Keniaanse lunch, Shapati (tarwepannenkoekjes met beans) met de motortaxi terug naar Kejan. Onderweg zagen we veel schoolkinderen en we oefende ons eerste Swahili woordje JAMBO! (Speciaal voor toeristen ontworpen makkelijk groet-woordje: Hallo).
Woensdag 8 maart
Na een onrustige nacht op weg met Hariette, eigenares van Kejan villa, naar de shoppingmall. Enigszins een ontgoocheling, weer door hekken met bewakers die in en onder de auto keken. Na het parkeren van de auto werd je persoonlijk gescand en je tas gecontroleerd. Very busy in de telefoonshop en in de supermarkt zagen we Ariël, Nutella, alsof we door een grote AH liepen. Koffie genoten in een super modern restaurant met voornamelijk blanken! Wij dachten nog wel als enige blanken uit het vliegtuig te stappen! Maar het blijkt dat veel Duitsers en Amerikanen hier zes maanden per jaar verblijven. Even over de markt om een Keniaanse jurk (dera) te kopen. Ongelooflijk we kwamen niet verder dan de eerste kraam. Tja afdingen, we dachten een goede deal gesloten te hebben maar Hariette zei: I let you experience! ' s Middags naar de Office en dan lopen we met Mathilda terug naar Kejan. Heel bijzonder, we ontmoeten veel mooie mensen die ons Keniaans proberen te leren en in deze armoedige wijk worden we gastvrij in een kroeg ontvangen. Na heel veel uitleg proeven we op traditionele wijze de zelfgemaakte palmwijn. We zien een bak vissenkoppen, een lekkernij? We zien hoe ze visnetten repareren en heel veel mooie kinderen.
Donderdag 9 maart
Na het bezoek aan de Office zijn we weer verhuisd van appartement en hebben ondertussen kennisgemaakt met de Keniaanse dieren zoals hagedis, gekko, kakkerlak, nachtvogel en duizendpoot. En ja, hier roepen we niet " Help" maar pletten we zelf de boel, gooien het in het toilet. Helaas die spoelt niet door. Ook het licht en elektriciteit werkt niet altijd en aan de vuiligheid en koud douchen onder een dun straaltje raken we gewend! Alhoewel!
Tien over half acht staan we aan de poort. Met Mathilde in de Tuktuk naar de Office. Daar wederom een voorstelrondje met ouders die wekelijks bijeenkomen om problemen te bespreken. De stroom is uitgevallen, dus geen internet. We ontmoeten Mr. Peter, de oudste werknemer van WhyNot, wat we opmaken uit de lange versie van zijn verhaal. Een groep scholieren stormt binnen en José ontmoet Saidi! Een emotioneel moment, een omhelzing met een prachtige jongen. Stroopwafels nemen ze dankbaar aan, ze zijn er hier gek op. 's Middags gaan we naar een school waar we, na toestemming van de directrice, de klas van Saidi bezoeken. We kijken mee met de computerles wat ze leuk vinden. Daarna overleg met Catherine, Mathilda en Anastasia over de te maken tailor producten. Daarna lopen we met Mathilda terug met een koffer vol gedoneerde kleding. We dachten dat het niet erger kon maar we komen in een nog armoediger gebied. Gênant, maar toch veel kinderen of ouders blij gemaakt. We zien een traditioneel Keniaans huis en spreken een zwaar gehandicapte vrouw met twee kinderen. Zij woont bij haar broer en heeft niets. Het blijkt dat mannen vaak een gehandicapte vrouw trouwen voor het huishouden etc. Zodra er kinderen zijn laten ze de boel in de steek. Velen zijn voor onderdak en eten afhankelijk van hun familie. Terug bij Kejan met een lege koffer, zwarte voeten en ontzettend moe. O ja we hebben nog niet vertelt hoe ontzettend warm het hier is. Zelfs de Kenianen klagen erover! Morgen weer een nieuwe dag. Dan vertrekken we om acht uur naar de markt.
Vrijdag 10 maart
Even inkopen doen dachten wij! Voor het eerst met de Matatu, Bij de overstap trekken ze je bijna de busjes in. Deze kleine busjes zijn overvol, hoofd tegen het plafond, knieën klem en als toerist betaal je altijd het dubbele, wat overigens nog steeds heel weinig is. Veilig? Nee! Een uurtje onderweg, in de file, hard optrekken en weer remmen voor de speedbumbs. En dan komen we aan in Mombasa. Tja wat zullen we zeggen? Medina van Marrakech in het kwadraat? Wat een chaos. Veel, heel veel busjes, auto's, tuktuks, zwaar beladen karren en fietsen met torenhoog gestapelde kistjes bananen of ander spul. En talloze straattentjes met etenswaren of andere koopwaar. Allerlei mannen spreken je aan om mee te gaan naar hun shop. Ze laten je niet met rust en drijven de prijs op. We gaan op zoek naar textielwinkels om materiaal in te kopen en bezoeken de overdekte markt. Oversteken is een hele kunst. Er zijn geen zebra's of stoplichten, maar "just luck". We kiezen weer een Matatu en gaan op weg naar Felicia, de tailor in Mtwapa. We gebruiken een Keniaanse lunch, Ugali (een deegbal van mais- en cassavemeel) met sukuma wiki (groene groenten zoals spinazie). Felicia runt het atelier. Een overdekte veranda waarachter ze woont. Ze is gehandicapt, haar man heeft haar verlaten maar ze kan leven van het naaiwerk waaraan ze zes dagen per week werkt. De zondag is voor de kerk, de was en de schoonmaak. Nadat José haar Keniaans jurk heeft laten inkorten gaan we terug naar Kejan. Met de Matatu en daarna met de motortaxi. Dit keer ook over grotere wegen waar ze hard rijden, eng dus. We ontmoeten Stephen, de zoon van Mathilda, hij komt de was ophalen. Een mooie, spontane en aardige twintig jarige knul, waarmee we morgenmiddag op stap gaan. José belt met Jan: Hiep Hiep Hoera, Proficit Jan vanuit Utange! Wij trekken ons terug op onze veranda want de nachtvogels scheren over ons hoofd. Morgen uitslapen!!!
Zaterdag 11 maart
We hoeven niet te haasten. José gaat de eitjes koken terwijl ik de ontbijttafel klaar maak. We bewonderen de prachtige papaya, totdat we bij een soort pitjes uitkomen, of zijn dit beestjes? We weten het niet, dus op zoek naar Alice die er hartelijk om moet lachen. Opeens rent José naar de keuken, het lijkt wel of die in brand staat. En ja, het handvat van de pan had vlam gevat. Net op tijd erbij, het dak is nl. van riet!
Rond twee uur gaan we met Stephen naar het strand. Hij heeft vrij en wacht op zijn examenuitslagen en hoopt dan te gaan studeren. Een eindje lopen en dan voor het eerst met drie man! op de motor (mag hier officieel ook niet maar soms zitten er hele gezinnen op). Daarna verder met de tuktuk. We komen bij Serena Beach, een prachtige blauwe zee, spierwit strand, mangrovebomen, vissersboten en een heerlijke zeebries. José was zo dapper om een kameel te aaien. We wilden er niet op dus moesten we betalen voor de foto die ik had genomen van dat lelijke ding! Nog nooit in zo'n warme zee gezwommen. We grapten nog " we lijken wel twee oude vrouwen met een prachtige beach boy". Die "beach boy" bleek later onze redding! Veel Kenianen proberen op die manier naar Europa te komen. Blank is rijk denken ze. Daniël, de neef van Stephen voegt zich bij ons en ze leren ons enkele Swahili woorden. Swahili klinkt heel mooi maar op de uitspraak van een woord als "Mtwapa" moeten we nog even oefenen.
Stephen vraagt of we terug willen lopen of met de tuktuk. Lopen natuurlijk. Opnieuw weer een bijzondere ervaring, vriendelijke mensen en kinderen die om " sweet" vragen. Jongetjes spelen met zelf geknutselde autootjes. Het is 36 graden.
Bij Kejan blijkt geen elektra te zijn, we douchen ons bij het licht van de zaklamp. Opeens twee knullen met een kaarsje, Stephen en Daniël! Heel aardig, maar thuis laten we niet zomaar kaarsvet op tafel druipen om een kaars vast te zetten. Ook mascara aanbrengen bij candle light valt best tegen.
We zijn door Mathilda uitgenodigd daar te eten. Gelukkig is het bijna volle maan want anders is het hier echt heel donker. Ook bij Mathilda is slechts één kaarsje aan. Heel erg vreemd op bezoek te zijn bij mensen die je niet kunt aankijken omdat het zo donker is. Mathilda is erg gastvrij en heeft heerlijke Shapati met green beans gemaakt. Ook haar dochter Elisabeth is thuis. Ze is 23 en zit in haar laatste jaar voor teacher. Ze geeft Swahili en iets van religion. Bij Kejan gaat de elektra weer aan. We zetten de waaier op de hoogste stand en moeten opletten dat we niet op de millipennies trappen.
Zondag 12 maart
Na een goede nacht, zelfs de moskee niet gehoord, komt Stephen schoonmaken. Daarna komt ook zijn zus op bezoek. We zien veel Agamen, een soort hagedis met de kleuren blauw en oranje. We wandelen naar de mijnen waar ze kalksteen uithakken, welke verkochte wordt om huizen van te bouwen. Eerst komen we bij de kleine mijn met grotten, waar mannen aan het hakken zijn en de stenen opgeladen worden. We lopen langs de omheining van het Hall park en komen door het arme gebied van de mijnwerkers. Stukken plastic om enkele houten palen is de douche. We lopen door een bosrijk gebied waar voorheen de grote mijn was. Er ligt een witte laag stof over de bomen, ziet er surrealistisch uit. Bij zonsopgang kun je er apen en antilopen tegenkomen.
Dinsdag 7 maart
Rond vier uur in de nacht komen we aan op het warme vliegveld Mombasa, een heel gedoe, we raken wat eurootjes kwijt aan de "behulpzame" Kenianen, de koffers moeten toch open maar door wat chocola af te geven konden we uiteindelijk door. De bank op het vliegveld was gesloten. Hoe komen we midden in de nacht aan Keniaanse shillingen? Davies de taxichauffeur reed ons naar een bank, een bewaakt terrein met veel militairen, maar het pinnen is gelukt! We verlaten de asfaltweg en rijden over zandweggetjes met diepe kuilen, armoedige hutjes, afval en geiten. Aangekomen bij Kejan villa gaan we door de zware poort het ommuurde en bewaakte terrein op en worden door Hariette welkom geheten.
Na enkele uurtjes slaap, zijn we snel verhuisd en voor we het door hadden zaten we op "de motortaxi". Een onvergetelijke ervaring, achter op een motor over krakkemikkige zandpaden vol kuilen, langs krotjes, loslopende geiten, huisvuil en prachtige Kenianen. Alsof we door het Openluchtmuseum reden. Bij de Office van Why Not worden we door Mathilda, Field manager, hartelijk ontvangen. Shocking wat we zagen. Ouders met zwaar gehandicapte kleine kinderen waren er voor de wekelijkse therapie. Een fysiotherapeut masseerde de kinderen en gaf de ouder instructie. Die massages waren pijnlijk en zagen er in onze ogen luguber uit. Wat ons verraste was de aanwezigheid van een hele lieve vader, hij was er omdat zijn vrouw dit niet aankon. Het was goed om de innige band tussen deze vader en zoon te zien. Daarna starte de meeting groep. Na een voorstelrondje bespraken zij met Catherine, projectmanager, zaken rondom aanvraag van een lening. We worden voorgesteld aan Anastasia, maatschappelijk werkster, die scholen en gezinnen bezoekt. Na een heerlijke Keniaanse lunch, Shapati (tarwepannenkoekjes met beans) met de motortaxi terug naar Kejan. Onderweg zagen we veel schoolkinderen en we oefende ons eerste Swahili woordje JAMBO! (Speciaal voor toeristen ontworpen makkelijk groet-woordje: Hallo).
Woensdag 8 maart
Na een onrustige nacht op weg met Hariette, eigenares van Kejan villa, naar de shoppingmall. Enigszins een ontgoocheling, weer door hekken met bewakers die in en onder de auto keken. Na het parkeren van de auto werd je persoonlijk gescand en je tas gecontroleerd. Very busy in de telefoonshop en in de supermarkt zagen we Ariël, Nutella, alsof we door een grote AH liepen. Koffie genoten in een super modern restaurant met voornamelijk blanken! Wij dachten nog wel als enige blanken uit het vliegtuig te stappen! Maar het blijkt dat veel Duitsers en Amerikanen hier zes maanden per jaar verblijven. Even over de markt om een Keniaanse jurk (dera) te kopen. Ongelooflijk we kwamen niet verder dan de eerste kraam. Tja afdingen, we dachten een goede deal gesloten te hebben maar Hariette zei: I let you experience! ' s Middags naar de Office en dan lopen we met Mathilda terug naar Kejan. Heel bijzonder, we ontmoeten veel mooie mensen die ons Keniaans proberen te leren en in deze armoedige wijk worden we gastvrij in een kroeg ontvangen. Na heel veel uitleg proeven we op traditionele wijze de zelfgemaakte palmwijn. We zien een bak vissenkoppen, een lekkernij? We zien hoe ze visnetten repareren en heel veel mooie kinderen.
Donderdag 9 maart
Na het bezoek aan de Office zijn we weer verhuisd van appartement en hebben ondertussen kennisgemaakt met de Keniaanse dieren zoals hagedis, gekko, kakkerlak, nachtvogel en duizendpoot. En ja, hier roepen we niet " Help" maar pletten we zelf de boel, gooien het in het toilet. Helaas die spoelt niet door. Ook het licht en elektriciteit werkt niet altijd en aan de vuiligheid en koud douchen onder een dun straaltje raken we gewend! Alhoewel!
Tien over half acht staan we aan de poort. Met Mathilde in de Tuktuk naar de Office. Daar wederom een voorstelrondje met ouders die wekelijks bijeenkomen om problemen te bespreken. De stroom is uitgevallen, dus geen internet. We ontmoeten Mr. Peter, de oudste werknemer van WhyNot, wat we opmaken uit de lange versie van zijn verhaal. Een groep scholieren stormt binnen en José ontmoet Saidi! Een emotioneel moment, een omhelzing met een prachtige jongen. Stroopwafels nemen ze dankbaar aan, ze zijn er hier gek op. 's Middags gaan we naar een school waar we, na toestemming van de directrice, de klas van Saidi bezoeken. We kijken mee met de computerles wat ze leuk vinden. Daarna overleg met Catherine, Mathilda en Anastasia over de te maken tailor producten. Daarna lopen we met Mathilda terug met een koffer vol gedoneerde kleding. We dachten dat het niet erger kon maar we komen in een nog armoediger gebied. Gênant, maar toch veel kinderen of ouders blij gemaakt. We zien een traditioneel Keniaans huis en spreken een zwaar gehandicapte vrouw met twee kinderen. Zij woont bij haar broer en heeft niets. Het blijkt dat mannen vaak een gehandicapte vrouw trouwen voor het huishouden etc. Zodra er kinderen zijn laten ze de boel in de steek. Velen zijn voor onderdak en eten afhankelijk van hun familie. Terug bij Kejan met een lege koffer, zwarte voeten en ontzettend moe. O ja we hebben nog niet vertelt hoe ontzettend warm het hier is. Zelfs de Kenianen klagen erover! Morgen weer een nieuwe dag. Dan vertrekken we om acht uur naar de markt.
Vrijdag 10 maart
Even inkopen doen dachten wij! Voor het eerst met de Matatu, Bij de overstap trekken ze je bijna de busjes in. Deze kleine busjes zijn overvol, hoofd tegen het plafond, knieën klem en als toerist betaal je altijd het dubbele, wat overigens nog steeds heel weinig is. Veilig? Nee! Een uurtje onderweg, in de file, hard optrekken en weer remmen voor de speedbumbs. En dan komen we aan in Mombasa. Tja wat zullen we zeggen? Medina van Marrakech in het kwadraat? Wat een chaos. Veel, heel veel busjes, auto's, tuktuks, zwaar beladen karren en fietsen met torenhoog gestapelde kistjes bananen of ander spul. En talloze straattentjes met etenswaren of andere koopwaar. Allerlei mannen spreken je aan om mee te gaan naar hun shop. Ze laten je niet met rust en drijven de prijs op. We gaan op zoek naar textielwinkels om materiaal in te kopen en bezoeken de overdekte markt. Oversteken is een hele kunst. Er zijn geen zebra's of stoplichten, maar "just luck". We kiezen weer een Matatu en gaan op weg naar Felicia, de tailor in Mtwapa. We gebruiken een Keniaanse lunch, Ugali (een deegbal van mais- en cassavemeel) met sukuma wiki (groene groenten zoals spinazie). Felicia runt het atelier. Een overdekte veranda waarachter ze woont. Ze is gehandicapt, haar man heeft haar verlaten maar ze kan leven van het naaiwerk waaraan ze zes dagen per week werkt. De zondag is voor de kerk, de was en de schoonmaak. Nadat José haar Keniaans jurk heeft laten inkorten gaan we terug naar Kejan. Met de Matatu en daarna met de motortaxi. Dit keer ook over grotere wegen waar ze hard rijden, eng dus. We ontmoeten Stephen, de zoon van Mathilda, hij komt de was ophalen. Een mooie, spontane en aardige twintig jarige knul, waarmee we morgenmiddag op stap gaan. José belt met Jan: Hiep Hiep Hoera, Proficit Jan vanuit Utange! Wij trekken ons terug op onze veranda want de nachtvogels scheren over ons hoofd. Morgen uitslapen!!!
Zaterdag 11 maart
We hoeven niet te haasten. José gaat de eitjes koken terwijl ik de ontbijttafel klaar maak. We bewonderen de prachtige papaya, totdat we bij een soort pitjes uitkomen, of zijn dit beestjes? We weten het niet, dus op zoek naar Alice die er hartelijk om moet lachen. Opeens rent José naar de keuken, het lijkt wel of die in brand staat. En ja, het handvat van de pan had vlam gevat. Net op tijd erbij, het dak is nl. van riet!
Rond twee uur gaan we met Stephen naar het strand. Hij heeft vrij en wacht op zijn examenuitslagen en hoopt dan te gaan studeren. Een eindje lopen en dan voor het eerst met drie man! op de motor (mag hier officieel ook niet maar soms zitten er hele gezinnen op). Daarna verder met de tuktuk. We komen bij Serena Beach, een prachtige blauwe zee, spierwit strand, mangrovebomen, vissersboten en een heerlijke zeebries. José was zo dapper om een kameel te aaien. We wilden er niet op dus moesten we betalen voor de foto die ik had genomen van dat lelijke ding! Nog nooit in zo'n warme zee gezwommen. We grapten nog " we lijken wel twee oude vrouwen met een prachtige beach boy". Die "beach boy" bleek later onze redding! Veel Kenianen proberen op die manier naar Europa te komen. Blank is rijk denken ze. Daniël, de neef van Stephen voegt zich bij ons en ze leren ons enkele Swahili woorden. Swahili klinkt heel mooi maar op de uitspraak van een woord als "Mtwapa" moeten we nog even oefenen.
Stephen vraagt of we terug willen lopen of met de tuktuk. Lopen natuurlijk. Opnieuw weer een bijzondere ervaring, vriendelijke mensen en kinderen die om " sweet" vragen. Jongetjes spelen met zelf geknutselde autootjes. Het is 36 graden.
Bij Kejan blijkt geen elektra te zijn, we douchen ons bij het licht van de zaklamp. Opeens twee knullen met een kaarsje, Stephen en Daniël! Heel aardig, maar thuis laten we niet zomaar kaarsvet op tafel druipen om een kaars vast te zetten. Ook mascara aanbrengen bij candle light valt best tegen.
We zijn door Mathilda uitgenodigd daar te eten. Gelukkig is het bijna volle maan want anders is het hier echt heel donker. Ook bij Mathilda is slechts één kaarsje aan. Heel erg vreemd op bezoek te zijn bij mensen die je niet kunt aankijken omdat het zo donker is. Mathilda is erg gastvrij en heeft heerlijke Shapati met green beans gemaakt. Ook haar dochter Elisabeth is thuis. Ze is 23 en zit in haar laatste jaar voor teacher. Ze geeft Swahili en iets van religion. Bij Kejan gaat de elektra weer aan. We zetten de waaier op de hoogste stand en moeten opletten dat we niet op de millipennies trappen.
Zondag 12 maart
Na een goede nacht, zelfs de moskee niet gehoord, komt Stephen schoonmaken. Daarna komt ook zijn zus op bezoek. We zien veel Agamen, een soort hagedis met de kleuren blauw en oranje. We wandelen naar de mijnen waar ze kalksteen uithakken, welke verkochte wordt om huizen van te bouwen. Eerst komen we bij de kleine mijn met grotten, waar mannen aan het hakken zijn en de stenen opgeladen worden. We lopen langs de omheining van het Hall park en komen door het arme gebied van de mijnwerkers. Stukken plastic om enkele houten palen is de douche. We lopen door een bosrijk gebied waar voorheen de grote mijn was. Er ligt een witte laag stof over de bomen, ziet er surrealistisch uit. Bij zonsopgang kun je er apen en antilopen tegenkomen.
-
13 Maart 2017 - 08:03
Marlou:
Lieve mammie en Irma,
Wat een belevenissen!!! Heel fijn om te lezen dat het goed met jullie gaat. Wat doen jullie veel ervaringen op en wat doen jullie een goed werk daar! Zo te lezen zijn de Kenianen heel gastvrij! Ik hoor jullie op weg naar het vliegveld in de auto nog giebelen over ee motortaxi en over de insecten. Maar inmiddels zijn jullie er geheel aan gewend.
Wat ben ik trots op jullie!!!!
Heel veel plezier en succes daar! Geef Saidi en alle andere kindjes een knuffel van mij.
Liefs en een dikke kus,
Marlou -
13 Maart 2017 - 08:19
Jac:
Hallo José en Irma
Wat een hoop belevenissen hebben jullie al mee gemaakt!!Super gaaf dat jullie het zo leuk opschrijven zodat we ons een beetje voor kunnen stellen, wat jullie meemaken!!
Gaaf dat jullie daar zoveel goed werk verrichten!!
Toppers!!!
Ik wacht weer op de volgende ervaringen en ga zo door!!!
Liefs jac ( elstars -
13 Maart 2017 - 08:42
Marjo Visser:
Geweldig Jose. Geniet ervan. Super -
13 Maart 2017 - 11:17
Annemieke:
Hallo dames,
Wat een heerlijk verslag om te lezen.
Ik zie het helemaal voor me: de eeuwige stroomstoringen, de bewakers bij de Nakumatt en Mr Peter die het HELE Why Not verhaal aan jullie vertelt in een snikheet kantoor, als de ventilator niet werkt.... Aaahhh ik wil ook gaan! Haha!
Maar ik ben vooral heel blij tussen de regels door te lezen dat jullie het goed hebben, de fieldworkers goed voor jullie zorgen en dat alles wat we geregeld hebben over het algemeen wel goed verlopen is! Leuke foto's ook! Wat is Saidi gegroeid he!
We houden contact en geniet er vooral van!
Groetjes, namen het hele bestuur van Why Not
Annemieke -
13 Maart 2017 - 12:20
Helma Hopman:
Hoi Jose en Irma,
Wat leuk om jullie verslag te lezen en de foto's erbij.
Dat is heel wat anders Jose als antibiotica klaarmaken en recepten verwerken. Of zingen en dansen in een musical.
Heel veel succes daar en ik blijf jullie volgen.
Hartelijke groeten van Helma Hopman -
13 Maart 2017 - 13:58
Micha:
Hi dames,
Wat een avonturen! Heel leuk om te lezen. Ik ben heel benieuwd naar de rest en ben super trots op jullie!!
Liefs Micha -
13 Maart 2017 - 16:36
Joke:
Hoi lieve José en Irma,
Wat fijn om iets van jullie te horen, al een week is er om, maar de ervaringen lijken wel langer. Al aardig geacclimatiseerd, de hitte, ongedierte, en hoe zit het met de geurtjes?
Het vraagt veel aanpassingen, fijn dat jullie zo vriendelijk ontvangen worden en ze blij zijn met de kleine dingetjes zoals een stroopwafel.
Leuke foto's mooi dat jullie zo enthousiast zijn, mooi verslag geeft weer hoe het daar zo is. Succes de komende dagen. Lieve groeten van Joke -
13 Maart 2017 - 16:37
Henk Van Bremen:
Dank voor jullie updates uit het fascinerende Kenia. Terwijl het in Nederland lente wordt, we genieten van 15 graden in de zon,snakken jullie waarschijnlijk naar ook iets dergelijks. Dat komt heus hoor! Nu eerst je verbazen , vergapen aan al die bijzondere indrukken. Dapper dat jullie dit doen en is een lifetime experience. Heb het goed and take care. -
13 Maart 2017 - 19:45
Henny Keij:
Hallo doorzetters. Wat fijn dat jullie de eerste week al meteen in het diepe gedoken zijn.
Gewoon alles ervaren, meemaken en voelen, en echt het went allemaal. Op foto's kun je wel het enthousiasme, het plezier , de omstandigheden en kleur vastleggen, maar niet de geur en dat is soms maar goed ook. Heel dapper van jullie om daar te zijn. En wat heerlijk dat jullie Saidi nu in het echt kunnen meemaken. En zoveel anderen blij maken met kleine dingen.
Hopelijk doet jullie lijf wat het moet doen?! Wens jullie weer een mooie, nu tweede week.
Verzuchten jullie ook wel eens " wat zijn we hier in Nederland toch stinkend rijk"?
Heel veel energie toegewenst ondanks de benauwde hitte. Veel moed om aan te pakken en door te gaan. Denk aan jullie!! Liefs en hartelijke groet van Henny, XX
-
13 Maart 2017 - 21:58
Jan:
Tja, wat moet ik nu nog toevoegen aan al die warme en lieve reacties. Trots, trots, trots ben ik op mijn lieve Jose en Irma. Het is mooi om te zien en te horen dat jullie het zo fijn hebben, ondanks alle ellende die jullie al gezien hebben. Ik ben erg benieuwd naar de volgende verhalen.
Een dikke knuffel -
13 Maart 2017 - 22:33
Yolanda :
Lieve José en Irma.
Ik dacht, zal eens kijken of er al wat is geschreven. Nou dat is er zeker. Wat een belevenissen.
En wat een mooie foto's.
Kijk nu al uit naar het volgende verslag. Super leuk om jullie te volgen.
Liefs de Spitjes. -
14 Maart 2017 - 07:58
Margit:
Wat een mooi verslag van jullie eerste week, heerlijk om te lezen, daar kon ik even echt voor gaan zitten. Fijn om zo een beeld te krijgen van jullie leven daar. Wat een verhalen al. Mama heeft het ook kunnen lezen op de tablet, ze keek er al vol verwachting naar uit. Wij zijn supertrots op jullie!
Liefs, Margit -
14 Maart 2017 - 16:36
Jacqueline:
Geweldig om te lezen. Zo ontzettend fijn om iets te horen van jullie belevenissen. Zo te zien zijn jullie al aardig ingeburgerd. Ik kijk al uit naar het volgende verslag.
Lieve groet, Jacqueline
(ps: Thomas is de mol, hi hi) -
14 Maart 2017 - 19:08
Willy Otten:
Hoi Irma en José. Wat hebben jullie al veel beleefd.
En wat super dat jullie tijd en zin hebben met die hitte,
Om zo uitgebreid te schrijven. Jullie schrijven zo beeldend,
dat ik me alles goed voor me kan zien. Wat een geweldige
ervaring. Ben benieuwd naar de rest. Heel veel succes en
mooie en lieve momenten. Groetjes Willy -
14 Maart 2017 - 22:47
Erica Engelaar:
Hoi Irma en Jose.
Jullie nemen wel de tijd om ons op de hoogte te houden over het wel en wee in Kenia,
leuk om te lezen.
Het is wel veel afzien begrijp ik, maar daar wen je denk ik op een gegeven moment wel aan.
Nog bedankt voor het stemmen op mij.
De foto van de kindjes heb ik doorgestuurd naar Jaq Melis.
Groetjes Erica
-
15 Maart 2017 - 22:05
Jose Burgers:
Hoi Irma en Jose
Ik dacht laat ik eens kijken of ze al iets geschreven hebben. Nou dat hebben jullie. Wat leuk om jullie ervaringen zo uitgebreid te lezen. Wat zal dit een mooie levenservaring zijn. Ook de foto's laten een goed beeld zien van de armoede die daar heerst. Zijn jullie niet ziek geweest,( als je de vissenkoppen foto ziet)?
Ik wens jullie nog een fijne tijd in het warme Kenia.
Lieve groetjes Jose Burgers -
17 Maart 2017 - 09:11
René:
Jambo dames!
Goed verhaal, leuk om te lezen een hele ervaring is het wel, iedereen hier is trots op jullie.
Over de thuissituatie hoef je je geen zorgen te maken Irma, mede door de geweldige inzet van de kinders draait alles hier bijzonder soepeltjes.
Dus maak je geen zorgen en richt al je energie op Afrika.
Ben benieuwd naar de volgende reisverslagen, als jullie zo doorgaan kunnen we er wel een boek van maken.
Groetjes René -
17 Maart 2017 - 18:07
Henriette:
Hallo dames,
Dank jullie wel voor de interessante verslagen. Ik lees het met plezier en wens jullie veel succes.
Een geweldige ervaring, lijkt me.
Liefs en Groetjes,
Henriette Claassen -
18 Maart 2017 - 15:46
Judith Van Rheden:
Hoi Irma,
Wat een andere wereld waar jullie in terecht zijn gekomen. Leuk om de verhalen te lezen en ik vind het heel dapper van je!
Groetjes Judith -
18 Maart 2017 - 16:04
Diny Janssen:
Lieve Irma en José,
Vandaag eindelijk de tijd kunnen nemen om jullie prachtige verslag te lezen! Wow, zo uitgebreid had ik niet verwacht, maar ik vind het superleuk om te lezen!! En prachtige foto's! Wat hebben jullie al veel meegemaakt en gezien in deze korte tijd! En het wordt allemaal zo beschreven, dat ik me heel goed kan voorstellen hoe het echt is!
Oh José, begrijpelijk dat het emotioneel was om eindelijk Saidi te ontmoeten.
Heel veel succes met alles wat op jullie pad gaat komen!! Ik vind het geweldig wat jullie doen en zie uit naar de volgende reisverslagen. Geniet ervan en pas goed op jullie zelf!
Liefs Diny en Theo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
