Kenia tweede week do tm zo

Donderdag 16 maart
Alleen op pad! We gaan te voet weg en worden even later ingehaald door Stephen met een briefje van Mathilda waarop staat Ranferon syrup. Dat is waar ook we hebben aangeboden het drankje voor haar zieke moeder te kopen. Ze heeft malaria en moet een week lang elke dag in het ziekenhuis een injectie halen. We lopen een eind en denken dan bij boda boda te komen, Helaas we moeten nog langs een lange hete weg. We beginnen door te krijgen waarom iedereen een motorbike neemt, dus nemen er alsnog een. Dan met tuktuk naar Shanzu Law court, which is before the bridge of Mtwapa and opposit the prison. There we will go with Anna to the court. We zijn een half uurtje te vroeg, om 9 uur bellen we Anna: yes I will come! Achter tralies staan de veroordeelden, er is een vrouwelijke rechter. De eerste zittingen zijn zaken waarvoor een datum wordt vastgesteld, daarna de zaken waarvoor een uitspraak volgt. Een vrouw met baby wordt eerst weggestuurd en dan weer teruggehaald. Haar veroordeling wordt omgezet in een geldbedrag omdat ze een baby heeft. Een bewaker gooit een bos bewapeningsstaal in de ingang, de man die gestolen heeft houdt een lang betoog waar velen om lachen. Om 12 uur stelt de rechter een pauze in, we vluchten naar buiten op zoek naar schaduw. We ontmoeten de moeder van het WhyNot meisje waarover de rechtszaak gaat. Drie jaar geleden is zij op kostschool door de schoonmaker verkracht. Helaas wordt de uitspraak weer uitgesteld, er is een nieuwe rechter die geen handgeschreven document wil lezen dus alles moet worden getypt.
Zelf verder op pad naar de tailor. Als lunch kopen we bananen. Felicia heeft een deel van de opdrachten gemaakt, we geven weer uitleg en bellen de Office, we hoeven niet meer terug en gaan verder op pad. Eindelijk iets gevonden om de foto voor de visserman te printen. We kopen een muis en muismat voor Mathilda. Bij een bakers besluiten we koffie te drinken en wat lekkers te nemen. White coffee, ja roept José. Dat hebben we geweten, aan de andere kant van de stad werd het waarschijnlijk klaargemaakt. Een grote vieze beker vol met warme melk, ietsiepietsie oploskoffie en veel vel, gruwelijk. Maar we laten ons niet kennen, netjes bordje met mooi uitziende maar super droge cake leeggegeten en koffie opgedronken. We slenteren over een groentemarkt met ananas, mango, meloen, papaya prachtig uitgesteld. Bij een haarshop zien we hoe ze vlechten en extensions inzetten. We ontmoeten twee Massai of Samburo, wat volgens hen hetzelfde is, waarvan één in traditionele kledij. Na een foto willen ze erg graag ons telefoonnummer, wegwezen! We moeten weer denken aan dat verhaal van Mathilda: als Massai mannen vroeger van de jacht terug kwamen kozen ze een andere vrouw, zette hun zwaard voor de deur als teken dat ze bezet was! Opeens staat Elisabeth de dochter van Mathilda voor onze neus, ze wil samen terugreizen. Samen achterop de motorbike van Douglas rijden we langs de moeder van Mathilde om gedag te zeggen. Zelfs wanneer iemand ziek is stelt men het zeer op prijs wanneer je langs komt. Een soort schuur, open ramen, golfplaten dak, een oma met hoge koorts in een kamer met twee tweepersoons bedden en een tafel vol tassen met kleding. Er wonen elf mensen, oma , kinderen en kleinkinderen.
Met een watertje en banaantje zitten we bij het zwembad en het lukt ons de bundel via hotspot te delen. Helemaal blij, weer iets wat we zelf kunnen. Alice komt ons roepen, hij heeft ons avondeten gebracht. Vanuit de keuken hoor ik Jose gillen, er blijkt een pad in haar appartement te zitten. Hoe kan dat nou, de deur zat dicht. Je zult daar ' s nachts op trappen. Effin, Keniaanse zwabber tevoorschijn getoverd en op padden jacht en deze netjes naar buiten gewerkt.

Vrijdag 17 maart
Vanochtend rond acht met z'n vijven naar Mwutapa. Daar nemen we de motortaxi, ik zeg nog: kunnen we dat niet lopen, stomme vraag! Ze lopen hier niet zo veel, heeft met de warmte te maken. Alweer een speciale ervaring, wel eens achterop een motorcrosser gezeten die door zandvlakte vliegt, nee, nou wij wel! Tjonge! Ik vroeg aan Catherine of ze nooit bang was achterop, het antwoord is natuurlijk: no you have to believe in God. Hier leer je wel bidden.
Ze weten dat wij katholiek zijn dus bij voor iedere maaltijd bidden we tegenwoordig, niet zoals bij ons het prevelen van een onzevader, maar een heel verhaal, thank you for this day etc., blessings for the food etc. José heeft ook al mooi voorgebeden.
Er gaan zojuist twee schoolbussen de poort door, het is sportdag op de Mtwapa Education Institute. Een atletiekbaan en heel veel kinderen. Hardlopen, estafette bij 33 graden. Wij komen al kleddernat van de motor af en hoeven alleen maar achterop te zitten. Allemaal kinderen in verschillende schooluniformen, blauwe broek of rok met blauwe bloesjes, rode broek of rok met rood wit geruite bloes etc. Heel erg veel kinderen met een klein hoofdje, mongoloide, invalide, autistisch of epileptisch. Allemaal willen ze op de foto, ze hangen aan je, alles smels en kwijlt over je heen. Als ze je eenmaal vast hebben willen ze je niet loslaten en ook de camera is niet veilig.
Eerst weer naar het schoolhoofd om toestemming te vragen om rond te lopen. Een erg vrolijke en positieve man, die ons eerst de tien schoolbegeleiding voorleest: Love the special needs children; Be wise and creative; Always be happy etc. Hij was wel een voorbeeld, hij omhelsde ons, waarbij volgens José het water uit zijn oren klotste. He was very happy to see us etc. Er kwamen krantenknipsels en oorkondes tevoorschijn, er werden kopieën gemaakt voor ons, hij blijkt een held omdat hij een jongen heeft gered die als een geit aan een boom was vastgebonden. De jongen verblijft nog steeds op deze kostschool. Eindelijk kregen we toestemming om overal op de school rond te kijken. 26 kinderen opzoeken op een grote kostschool in deze warmte viel niet mee, zeker als er sportdag is en je niet gewoon naar de betreffende klas kunt gaan.
Al snel ontmoette we een schattig mongoloide WhyNot meisje, Fatuma, de hele ochtend bleef ze bij ons in de buurt, een echte knuffelbeer. Blauw jurkje, heel kort kroeshaar en een hele lieve lach.
Mathilda, Catherine en Anna zijn zeer gelief bij de kinderen en gaan er ook liefdevol mee om. We lopen langs de grote openluchtkeuken, daar staan gigantisch grote ketels op een houtvuur waarin sterke jongens staan te roeren.
We mogen alleen maar WhyNot kinderen fotograferen, heel lastig want iedereen wil op de foto. Ze zijn daar erg streng in omdat de kinderen anders denken dat er voor hen ook een sponsorouder wordt gezocht. Er zit een jongen op de grond, benen liggen alle kanten op. Catherine tilt hem op, hij kan een stukje moeizaam lopen. Fatuma volgt ons overal en op een gegeven moment draagt ze zelfs mijn rugzak die ik ergens neer had gelegd. Veel magere, spastische armen en benen, een hoop gekwijl over je heen, ogen gaan alle kanten op en vele handjes. Kinderen in een rolstoel worden voortgeduwd door andere kinderen. Ze zijn erg behulpzaam naar elkaar maar kunnen elkaar ook flink meppen. Opvallend zijn de vele kinderen met de hele kleine hoofdjes, het doet ons denken aan het Zika virus. Dan komen we bij Rachid, een epileptische jongen die op bed in een slaapzaal ligt. Hij kan enigszins praten en begrijpt Catherine goed. Alweer een knuffelmeisje wat een rituele blessingsdans uitvoert. Treurig was het om afscheid van Fatuma , die met ons meewilde te nemen. Catherine bracht haar naar een teacher zodat we konden gaan.
Bij twee Maasai people met toeristische waren zoals kettingen, teenslippers, armbanden, riemen etc. werd José als Massai omgetoverd en ook de dames kregen mooie kralenkettingen om, dan springen als een Massai voor de vele foto's. Bij een lokaal restaurantje gaan we eten, wij lieten ons verrassen met een Keniaans gerecht en onze vriendinnen bestelden vis.
's Avonds brengen we de was naar Mathilde, ze vraagt wat we gaan doen. Een beetje rondlopen, naar de gospelmuziek. No, not tonight and walking by yourselves is no good in the dark. Neef Daniël was aanwezig dus die werd met ons meegestuurd.

Zaterdag 18 maart
Wat eens nacht, om 5 uur onweer, vreselijke regen, duurde wel een uur. Op ons gemakje ontbijten en 9 uur naar Stephen. Zoals we al verwacht hadden was Daniël er ook om mee te gaan. Omdat wij graag lopen gaan we te voet, langs de mijn en door de vlindervallei. De straatjes zien er heel anders uit, veel grote modderpoelen waar je omheen moet manoeuvreren door al dat afval. Nu weten we ook waar die zandzakken in dat paadje voor dienen nl. om toch met redelijk droge voeten de overkant te bereiken, let op droog maar modderig. We zien een antilope in het bos. Na een lange wandeling bereiken we de grote weg naar de stad, maar zijn er nog niet! Met z'n vieren in een tuktuk, dat is zeker niet toegestaan, maar vooruit. Hallerpark is een park waar dieren op natuurlijke wijze leven in een mooie vegetatie, kortom een soort Ouwehands dierenpark. We zien een reuzenschildpad die al jaren 100 jaar oud blijkt te zijn. Langs slangen, schildpadden, krokodillen, antilopen, hippo, vlinders, yellowbirds in een koel park met oude bomen, palmen en watertjes waarin je niet mag zwemmen, niet dat je je daar toe aangetrokken voelt. De giraffen zijn wel leuk, José voerde die beesten alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, dapper hoor. Veel aapjes met hele kleine jonkies slingeren van tak naar tak, een piepklein jonkie klimt achter zijn moeder aan. Op een tafel zijn ze aan het ravotten, rollen door en over elkaar heen. Terug met Matatu, het blijft je verbazen. Stel je voor: gewoon een tweebaansweg, slecht wegdek en veel drempels.; er naast zand met nog meer gaten en kuilen waar mensen lopen. De matatu's rijden niet alleen op de weg, ze halen aan alle kanten in en stoppen voortdurend op de zandvlakte om mensen in of uit te laten. Met een moordgang scheuren ze de zandvlakte op, langs de weg staan of lopen is dus niet veilig.Hoor je een klop dan stopt ie weer. Just have faith! Vandaag leerden we van Daniël dat je op de Matatu kunt zien waar die heen gaat, heel handig! En als ie vol zit denk je die rijdt wel door, nee kwestie van flink proppen maar dan moet je gewoon nee zeggen!
We vroegen Hariette wat je meebrengt als je bij iemand gaat eten. Ze zei I let Ali get it. Ali kwam met twee zware grote tassen terug vol met ugali, ngana, sugar, milk, bread, margarine, fresh fry voor de prijs van 20 euro! In het winkeltje om de hoek halen wij regelmatig water en brood! Een houten hutje met tralies en een klein loketje waar de boodschappen doorheen geschoven worden. Ze hebben niet veel, kleine afscheurzakjes Ariël, suiker, maïsmeel, bloem, witbrood, candy. Wij vragen dagelijks vier grote flessen fresh water maar ze hebben er altijd maar twee of drie!
Bij Matilda zijn nog meer familieleden en de stapel servetten in mijn rugzak waren niet nodig, wij kregen vandaag een spoon! Rijst met beans, hmm. Haar keuken is heel klein, ze heeft een soort BBQ op de grond staan waarin ze kolen verwarmt en waarboven ze kookt. Buiten doe je je schoenen uit, omdat je door zoveel dirt loopt en dat wil je niet in je huis hebben. Je moet onze voeten hier zien, die zijn niet veel schoner.