Tweede week Kenia tm woe

Kenia tweede week tm woe waarbenjijnu

Heerlijk vinden wij het om al jullie reacties te lezen. Wij zitten in onze Keniaanse derra (een lap stof die aan beide zijden is dicht gestikt met in het midden een gat voor je hoofd), een slobberjurk dus en proberen een verslagje te maken. Dit valt niet mee want de indrukken zijn talloos. We besluiten er maar een wijntje bij te nemen, misschien helpt dat. Kurkentrekker, ja, daar komt het zakmes van Luuk weer te pas. Hier hebben we al veel aan gehad, meloentje snijden, mango schillen en vandaag dus een wijntje ontkurken het is tenslotte weekend.

In de reacties wordt verwezen naar de geuren waarover we nog niet hebben verteld. Nu moeten we bekennen dat het niet de meest aangename geuren zijn die we hier ruiken. Het is erg warm en opeen geplakt in de Matatu ruik je vooral lichaamsgeuren en uitlaatgassen, niet zo aangenaam. Er is veel verkeer, in de file, op de Ferry of in de stad wil je het liefst een mondkapje of gasmasker gebruiken. Wat ons opvalt is dat hier niemand rookt. Dat klopt niet, men rookt wel maar dit is alleen voor de meer bemiddelde mens omdat het erg duur is. Vroeger kon men een sigaret per stuk kopen maar nu moet men een heel pakje kopen.
Wanneer we door het dorp lopen vallen er geen specifieke geuren van kruiden of bloemen op. We zien bougainville in allerlei kleuren, mangobomen, bananenbomen en kokospalmen, best veel groen in zo'n droog land. De een vertelt dat het al zeker 8 maanden niet geregend heeft, een ander zegt weer 13 maanden. Groente en fruit groeit daardoor nauwelijks, het is nu duur door de tekorten.
Verder leef je hier op één grote vuilnisbelt. Overal plastic plastic plastic!!! Wij vroegen Mathilda naar de afvalverwerking en ze vertelt dat de president heeft besloten daar iets aan te gaan doen. Waar je ook loop je loop altijd over plastic. Al koop je bij een kraampje twee tomaten het gaat altijd in een plastic zakje. Er zijn ook een soort vuilnisbelten, bergen afval en plastic waar ze dan ' avonds vuurtjes stoken, één van de geuren van Kenia! Verder koken ze hier veel op hout of houtskool, dat ruik je goed.

Maar geluiden, volop.
's Avonds de krekels, de zang van de vele kerken, de moskeeën, vogels, motorbikes, de zingende buurvrouw of de tv van de achterburen die altijd heel luid staat. af en toe een toeterende auto (een van de weinige in de omgeving) die is van Harriët, de eigenaresse van ons appartement, die voor de poort staat te wachten tot de boy de poort opent. De nightbirds maken veel lawaai wanneer ze de bomen in en uit vliegen evenals de vogels die steeds iets op ons golfplaten dak laten vallen. In bed luister je naar het constante gezoem en gekraak van de waaier.

Maandag 13maart
Rond half acht met Mathilda naar kantoor gelopen. Wij voorop zodat Mathilda kon zien of we de weg wisten. Slechts 1 x fout gelopen. Tja nog even oefenen.
Eindelijk weer WiFi, dat hebben we bij het appartement nl niet. Dus mail checken, waarbenjij.nu updaten, appen, skypen, verslag van vorige week lezen, patroon printen etc. We hadden tot 9 uur. Gelukkig kwam Catherine pas rond half elf. De president komt naar Mombasa, het vervoer wordt overal gecontroleerd dus er rijden bijna geen matatu's. Wat een land zeg.
Met veel gegiebel maken Catherine en Anna een pakje voor een van de kinderen open, vele foto's worden genomen. Mathilda is druk met het schrijven van profielschetsen van de sponsorkinderen voor op de website. Catherine start de meeting, wij vatten onze bevindingen van de eerste week samen en er wordt een werkplanning gemaakt. Busy week! Deze maand worden alle scholen bezocht waar WhyNot kinderen verblijven.
De lunch wordt besteld, deze laat op zich wachten, nogmaals gebeld en een uurtje later weer. Na de lunch op weg naar Felicia de tailor in Mwatapa. Mathilda ploft daar op de grond, onder de waaier, heerlijk de benen vooruit en toch rechtop kunnen zitten, met mijn heupen lukt dat niet. Zo, eerst even bijkomen. Met Felicia bespreken hoe de proefmaterialen gemaakt moeten worden.Tegen half zes zijn we te moe om Keniaans eten uit te zoeken we nemen patat met kippenpootje. Bah, spijt van, voortaan alleen Keniaans eten! Keniaanse Restaurantjes zijn veredelde cafetaria, extreem vies, tegelvloer en muur, koelkast en vitrines nooit gepoetst evenals de muren en de menukaart. Veel personeel welke traag rond sjokt, een mannetje achter de kassa, een luik voor de keuken en een hele vieze kat zonder staart die steeds onder onze tafel gaat zitten. Deze keer een "discomatatu", een matatu vol lampjes en een super breed tv scherm op de terugweg. Lelijke muziekfilmpjes en geen uitzicht op de weg. Net op tijd terug in Kejan, er barst een flinke bui los.

Dinsdag 14 maart
We bekijken de foto's en missen er enkele, misschien de lensdop erop laten zitten? En in plaats van overstekende runderen staat de raamstikker van de matatu op de foto. Nou ja genoeg foto's die wel gelukt zijn. Het was een intensieve dag, kwart voor zes op, het is dan nog donker en om 7 uur vertrokken. Eindje lopen, heel erg leuk want er zijn al veel mensen onderweg. Einje lopen - eindje motorrtaxi - eindje Matatu, helemaal naar Mombasa - andere Matatu naar de haven - met de Ferrie - met de bus. Een lange tocht. Wij dachten wat zitten die Matatu's toch altijd vol, maar deze gaat pas rijden wanneer hij vol zit. Er is een bijrijder die uit het raam hangt en klopt wanneer de matatu moet stoppen, hij probeert klanten de bus in te krijgen. Want wat is vol? We zitten met drie personen op krap drie plaatsen, er wordt een vierde bijgezet, en je denkt het kan niet voller kan, jawel hoor, en de bijrijder hangt zo'n beetje uit het raam of over iedereen heen. Wanneer je naar achteren moet is het echt wurmen. Wil je uitstappen dan klop je gewoon op het dak. Waar een matatu heengaat hebben we nog niet echt door, we lopen braaf achter Mathilda aan. Soms staat ze heel lang te wachten, veel busjes met ruimte maar ze schudt nee. Dan opeens zegt ze stap hier maar in, wij begrijpen er nog geen snars van. En dan het inhalen, wij zaten enkelen keren met onze handen voor de ogen, maar die Keniaan naast ons zei dat we vertrouwen in de chauffeur moesten hebben!
Langs de weg zie je zoveel. Prachtig kleurrijk geklede vrouwen met van alles op hun hoofd. Soms stappen ze eerst met een baal vol spullen op hun hoofd achterop een motortaxi en zetten dan pas die baal tussen de bestuurder en zichzelf in. Ik denk dat wij dat andersom zouden doen. Fietsen met torenhoog opgestapelde rekken met eieren!
In Mombasa een minder leuk staaltje machtsvertoon. Sirene's loeien, maar de wegen staan driedubbeldik vol en iedereen probeert uit te wijken. Onze matatu rijdt in het midden en probeert naar links te komen. Dan plotsklaps allemaal militairen met wapenstok en de chauffeur krijgt een gigantische mep op z'n kop en op z'n auto. De chauffeur van de tuktuk voor ons wordt nog erger afgerammeld. Vervolgens wordt onze matatu een eindje verder aan een controle onderworpen door een politieagente, uitgestrekt gezicht, zeer onvriendelijk, maar we mogen doorrijden. Het hele machtsvertoon had te maken met een bus vol prisoners. Idioot, maar we rijden weer en zien al wat herkenningspunten van de vorige keer in Mombassa.
Overstap richting de ferrie. De ferrie is ongelooflijk, vanaf het Matatuplein loop je door een gigantische mensenmassa, de ene stroom komt van de ferrie af en de andere gaan naar de ferrie toe. Overal kraampjes met kleding, slippers, etenswaren en andere marktartikelen. Bij de toegang tot de ferrie gaan mensen steeds sneller lopen, waarom dat weten we niet. De hekken zijn dicht, we ploffen op een bankje, o nee de hekken gaan open en de massa gaat hollen. We lopen er achteraan en gaan naar het bovendek. We varen over de Indische oceaan! De oversteek gaat vrij snel. Foto's maken is niet toegestaan, heeft te maken met terreurdreiging daar dit zeer drukke ferries zijn. Een ferrie van de overkant passeert ons, het is precies zoals je op de plaatjes ziet - overvol. Busjes, auto's, karren vol met vracht en heel veel mensen zowel op onder-als op het bovendek. Zwaar beladen handkarren moeten een stijle helling af, met drie tot vier sterke jongens wordt dit gedaan, ziet er er zwaar uit. Aan de overkant rent iedereen weer snel de ferrie af, wederom een vraagteken Ook de handkarren moeten snel van de ferrie, maar tegen een helling op is haast onmogelijk, ze worden naar de zijkant gejaagd zodat er nieuw verkeer de ferrie op kan. Een man zonder benen schuift de ferrie af en wordt haast omver gereden. We zagen dat Mathilda geld gaf aan bedelaars en namen ons voor al het kleingeld in onze broekzak te steken zodat we dat snel bij de hand hebben. Vanuit een matatu gaven we vervolgens geld aan een blinde man met een begeleider, nu maar hopen dat de begeleider de blinde man wel goed behandeld en niet alleen als handel gebruikt. Voor de ferrie geef ik een bedelaar geld en nog geen 5 meter verder vind ik zelf 10 Khs! Brengt geluk zeggen ze in Nederland.
We lopen de ferrie af, kijken of de man zonder benen veilig aan de kant komt en we beklimmen een rij trappen. Op het busstation blijkt de bus net te zijn vertrokken, dan maar plaatsnemen in de volgende bus. Oud, heel oud. Doorgezakte stoelen bijna geen bekleding meer, ramen zijn niet te openen of te sluiten. Veel roest, ach ja op hoop van zegen, is maar een klein uurtje rijden. Veel te zien, busjes worden gewassen met een emmertje sop, mannen en bagage bovenop een bus, hippiebusjes, massaipeople, verkopers met appels, water en zakjes met iets wat op geschilde aardappelen lijkt.
Een Keniaan zet zich naast ons en net als velen Kenianen vinden ze het leuk om een praatje te maken. He wants to come to Holland uiteraard. Ik ben bang dat wij een airbnb voor Kenianen moeten starten (for free). En o ja natuurlijk kennen ze Nederland van football en Den Hague. Iedere Keniaan kent wel een Nederlander, heel apart. Ik denk dat niet iedere Nederlander een Keniaan kent. Maar de tijd vloog voorbij en hij gaf aan wanneer de mooie plekjes kwamen zodat wij vanuit de bus plaatjes konden schieten. Het landschap verandert, veel bomen, palmbomen, ander soort huisjes en prachtige valleien met vruchtbare grond en mooie vergezichten. We bereiken Kwali (je verstaat Koewalie), het duurde even voordat we door hadden dat we in Kwali moesten zijn. We nemen afscheid van de vriendelijke Keniaan en lopen in de brandende zon langs de weg. Mathilda heeft er flink de pas in wat ze normaal niet heeft. Ze roept vaak " slow down" tegen ons. Maar het blijkt dat ze snel de schaduw van een heerlijk koel park wil bereiken.
We komen aan bij de Kwale school for mentally handicapped. "We need more opportunity than sympathy" lees je overal. Hier verblijven kinderen met cerebrale parese en autisme.
We maken kennis met de accountant, een man met handicap die er op school heeft gezeten en nu de boekhouding doet. Het is een kostschool, de kinderen leven daar. Mathilda bezoekt de drie Whynot kinderen elke drie maanden om te horen of er vooruitgang is en of er problemen zijn. Het is een rustige, landelijke omgeving. We worden omhelsd door een groot meisje met groene jurk welke ons overal mee naar toe trekt. Ze laat je niet meer los. Zoveel kinderen met zware beperking. We zien een WhyNot jongen, een grote autistische jongen van zestien. Mathilda heeft contact, hij vraagt altijd naar zijn moeder. Hij kan wel "ma" zeggen maar mama lukt niet.
We lopen langs de waslijn met alle rode schooluniformen en komen in een klaslokaal 16 kinderen op een kleedje zitten. De meeste kinderen zijn niks aan het doen, sommige zitten enthousiast kralen te rijgen en vinden het leuk om dit te laten zien en op de foto te gaan. Anderen proberen te tekenen onder leiding van een man welke ook op deze school is groot gebracht. We bekijken de gemaakte sieraden en lopen door naar het buitenproject. Op het land zijn drie meisjes aarde aan het scheppen. We ontmoeten de teacher en er worden direct drie stoelen aangesleept. Heel gastvrij maar water wordt helaas niet aangeboden. Hier leren ze de kinderen het land te bewerken, te zaaien, verplanten en oogsten van diverse gewassen zoals paprika, aubergine, kool en tomaat. Ook huishoudelijke taken worden aangeleerd, zoals eten bereiden. Wanneer deze kinderen van school af moeten (21) kunnen ze zich enigszins behelpen. Veel van deze kinderen kunnen niet meer thuis terecht omdat de ouders er niet mee om kunnen gaan. De kinderen worden verstoten en belanden weer op straat. Het zou mooi zijn als er een vervolgproject zou ontstaan zoals wij in Nederland kennen met boerderijen waar mensen met beperking onder begeleiding werken. WhyNot wil graag een stuk land kopen waar ook deze kinderen kunnen worden ondergebracht die daar activiteiten kunnen verrichten waarmee ze in levensonderhoud kunnen voorzien. Zoals land bewerken en bebouwen maar ook naaiatelier etc.
In de volgende klas waar we gaan kijken zit een zwaar gehandicapte jongen in rolstol. Mooi om te zien dat tijdens etenstijd de kinderen deze jongen gezamenlijk meenemen. Minder mooi was het enthousiaste meisje met de groene jurk die na vele knuffels opeens met een stok begon te slaan. Ze was bere sterk, toen ze me omhelsde kon ik me echt niet loswringen en ze tilde me zelfs van de grond. Ook de jongen in de rolstoel moest je niet te dicht benaderen want hij greep alles waar hij bij kon komen. Het voorwiel van zijn rolstoel stond dan ook klemgezet onder een tafelpoot. Het eten was triest en ook weer goed om te zien. Een jongen die op de grond zat werd door een andere jongen gevoerd. Maar hij zette het bakje rijst in een keer aan zijn mond en alles viel op de grond, de jongen kreeg niets binnen. De directrice, een ongelooflijk geduldige lieve vrouw ontfermde zich over de jongen in de rolstoel en duwde hem steeds wat rijst in de mond tot het bakje leeg was. Je zag de kinderen zelf een mok water uit een emmer scheppen en hun bordje afspoelen in een andere emmer.
Hier moet toch vervolghulp voor komen. De kinderen hebben geluk dat ze op deze kostschool zitten, wat ze wel missen is ... moederliefde.... en een goed vervolg.
We komen aan bij The Salvation Army Ikon school of the blind, waar drie kinderen van Whynot verblijven. Ook dit is een kostschool, overal klaslokalen, een rustige omgeving aan de Indische oceaan waarvandaan wij de veerboot kunnen zien. Een albino meisje, wat zeer intelligent blijkt te zijn, en twee jongetjes. Omdat ze tijdens ze de lessen niet gestoord mogen worden bezoeken we ze in het computerlokaal. Via een koptelefoon horen ze de woorden die ze typen. Dit leren ze op een normaal toetsenbord zodat ze in het " gewone leven" ook allerlei toetsenborden kunnen bedienen.Je ziet veel verschil in ontwikkeling.
Terug naar huis! De motor van Jose slipte, bijna een aanrijding, gelukkig goed afgelopen en veilig terug. Al het vuil onder het kraantje van ons afgespoeld want uit de douchekop kwam niet veel. Witte rijst, kippenpootje en gekruide spinazie, heerlijk dat we op Kejan konden aanschuiven. Even uitrusten bij het zwembad, we zien alleen de sterren want de stroom valt uit.

Woensdag 15 maart
Mathilda zet ons rond acht op de Matatu naar Bamburi waar Catherine ons op wacht. .
Catherine koopt kibome voor ons om te proeven. Heerlijke gefrituurde balletjes om 9 uur ' s morgens! We lopen door een arme wijk naar Kadzandani Primairi school. Eerst weer toestemming vragen aan het schoolhoofd, een aardige vrouw die ons welkom heet. Daarna naar het klasje voor speciaal onderwijs, een kleine ruimte vol met fysiek en mentaal gehandicapte kinderen. Een moslim meisje zit op een stoel achter een tafeltje, later blijkt zij alleen met steun te kunnen lopen. Haar liefhebbende oudere broer tilt haar naar buiten. De juf is een zeer gedreven persoon die samen met een klasassistent alles uit deze kinderen weet te halen. Veel structuur, discipline en geduld maar deze vrouw vooral moet vooral een heel groot hart hebben. De kinderen kunnen niets wanneer ze bij haar in de klas geplaatst worden. Ze leert ze met veel geduld basisdingen zoals jezelf wassen, toiletgang en aankleden. Eén van de WhyNot kinderen is zo autistisch dat ze steeds wegholt of wegkruipt om maar niet op de foto te hoeven. Wel trekt ze steeds aandacht door stenen tegen de deur te gooien. De enige deur voor een klaslokaal, gesponsord door WhyNot om zo de nodige rust voor deze kinderen te bewaren. De deur komt namelijk uit op het grote speelplein. Een spastisch meisje met vergroeide armen en benen, hele slappe spieren kan bijna niet lopen. Ze is zo blij wanneer je haar helpt wat te lopen en blijft je aandacht vragen. Ook hele grote knullen die rustig doen wat de juf zegt. Ze zingen wat liedjes. Een jongetje, 10 jaar, zit op de stoel voor zich uit te staren en klanken uit te stoten. Dit kind blijkt niet te kunnen praten, wat dierlijke geluiden maar de juf kan wel met hem communiceren. Wanneer hij dorst heeft wijst hij naar zijn mond etc. Op het bord staan eenvoudige optelsommen, achter de cijfers mogen de kinderen een voor een het aantal streepjes zetten en er wordt geklapt. Klassikaal wordt er aan de hand van bamboestokjes geteld, de juf straalt veel energie en enthousiasme uit en de kinderen hebben er plezier in. De kinderen krijgen schoolmelk wat soms het eerste is wat ze die dag krijgen. Anderen hebben een rugzakje met waterfles en soms wat fruit bij zich. We gaan naar groep twee van het gewone onderwijs. Met een WhyNot jongen (16 jaar) ging het zo goed in de speciale klas dat ze hem naar het reguliere onderwijs hebben verplaatst. Dit gaat heel goed, hij is heel serieus en werkt hard. Een grote klas met 62 kinderen die op de grond zitten. Regels en aanwijzingen hangen aan de muur evenals een schoolbord. Er zijn wederom twee juffen die weer enthousiast vertellen. Geen rumoer in de klas, kinderen werken, alles leren ze in het Engels. Van de gouvernment krijgen ze boeken die ze ook thuis gebruiken wanneer ze huiswerk krijgen. Na een lange ochtend. Eerst weer het hoofd bedanken en gedag zeggen zodat we na veel gejambo de snikhete zon in stappen.
Zelf terug, opstappen bij de grote mangotree, uitstappen ter hoogte van het WhyNot bord en warempel we hebben de Office zelf gevonden. Mathilda geleerd hoe in word een tabel te maken om resultaten makkelijker te verwerken. We lopen met Mathilda terug, ze loopt langs de viskraam! Je weet wel die vieze ijzeren bak met vissenkoppen en heel veel vliegen. Ze gaat vanavond vis koken en wij zijn invited. O jee, als dat maar goed gaat, Goed cola drinken maar. We kijken toe hoe ze met een stokje de stukken vis uit de bak vist en in een plastic zakje wordt gedaan. Niet die kop, niet die kop klinkt het in je kop! Terug komen we weer langs de zwaar gehandicapte vriendin van Mathilde en we besluiten wat etenswaren voor haar te kopen, ze heeft twee kleine kinderen. Bij ons winkeltje zeg ik tegen José lopen we nog terug, ja zegt José . achteraf was dit veel te vermoeiend. Afijn maar 1x verdwaald, je krijgt direct hulp van alle kanten. Eten bij Mathilda, Ugali met vis in cocossoep en groene groenten. Geen bestek, Keniaans eten wordt met de handen gegeten dat is beter voor het bloed?! Op je bord een hele grote schep van een soort spinazie, stukje vis met cocossoup en de bedoeling is dat je met de Ugali de rest van het eten je mond inschuift. Lieve hemel, valt niet mee onze hele handen zitten vol spinazie, daar hebben zij geen last van. Het is niet beleefd om niet meer te eten, dus nog een schep spinazie en een brok Ugali. We zitten propvol en hebben handen die er niet uit zien! Nog wat Engels proberen te converseren, valt niet mee met het lawaai van de tv. Ze kijken hier naar Mexicaanse films, zwart wit, veel lawaai en seks, vreemd.